30.11.07

Kοίτα,

είμαι όχι ακριβώς μεθυσμένος,αλλά επίφοβος.Αν ήμουν μεθυσμένος θα τά'γραφα τώρα όλα.Είμαι όμως μόνο επίφοβος.Περιμένω να κατέβει εκείνο το ντοκυμαντέρ για τη βαθιά θάλασσα και τρώγομαι να σου γράψω.Προσέχω όμως.Αύριο μπορεί να σου τα πω.Ασφαλής.
Βαθιά θάλασσα.Απώτερο διάστημα.Καμτσάτκα.Παταγονία.Μέρη που νοιώθω άνετα,μέρη έρημα.Μάλλον.
Ελπίζω να θυμηθώ να σ'τα πω αύριο.

25.11.07

Και μένα τι με νοιάζει;


Στην αρχή είχα ένα φορητό κασετόφωνο και το άλλο,του στερεοφωνικού,το μεγάλο.Έγραφα τη ρυθμική στο φορητό,μετά έβαζα την κασέτα στο μεγάλο να παίζει,έπαιζα το σόλο και τά'γραφα μαζί πάλι στο φορητό.Τόκανα μια- δυο φορές και μετά βαρέθηκα.
Χρόνια αργότερα,η Ζωή είχε ένα φορητό πιανάκι γιαμάχα με αυτόματους ρυθμούς και ακκόρντα.Χαμός.Δεν τά'γραφα εκείνα όμως και το ενδιαφέρον είναι πως μουσικές εκείνης της εποχής είναι που θυμάμαι ακόμα να παίζω.Που δεν τις έγραφα.
Μετά σκάει ο τετρακάναλος.Αποκάλυψη.Το πιανάκι πιάνει πάλι δουλειά,βάζω και εφέ,δε σου λέω τίποτα.
Μα η πραγματική γκράντε αποκάλυψη ήρθε συστηνόμενη ως το σικουενσεράκι του Βαγγέλη.80 χιλιάρικα,αλλά έσκιζε!Εκατοντάδες ρυθμικά σχήματα,με παραλλαγές,παρεμβάσεις.Και ακκόρντα!Καταλάβαινε τα ακκόρντα που τού'λεγα και τα χρωμάτιζε παίρνοντας πρωτοβουλίες όπου χρειαζόταν.Τότε είχα ξενυχτήσει πολύ.Έπινα τα τσιγαράκια μου και σχεδίαζα.Ακολουθίες,καταλήξεις,χρωματισμούς,υπήρχε μια λογική.Που τη δημιουργούσα ο ίδιος.Και έπαιζα φράσεις φίλες με τα παραπάνω.Που ταιριάζανε και το ξέρανε και ήτανε και πολύ εντάξει μ'αυτό.Και άκουγα το αποτέλεσμα χαμογελώντας μακάρια.
Μέχρι τώρα,σε περίπτωση που αναρωτιέσαι,το αποτέλεσμα είναι πάντα σε κασέτα.Από το τετρακάναλο και μετά χρωμίου.
Τότε ήταν ο Αρτούρ Πικέ που μεγαλουργούσε.Ο Αντρέ ξυνότανε.
Οι Επιπλώσεις της εποχής εκείνης παραμένουν αξεπέραστες.Αν και η Βίδα μπαίνει δυναμικά.
Με τα πολλά,να κι ο κομπιούτορας.Έξι μήνες μου πηρε να το μάθω και να το κάνω να δουλεύει το ρημάδι το κιουμπέιζ.Παραμυθιάστηκα,δε μπορώ να πω.Και το παραμύθιασμα δεν το εμίσησα,στο λέω.
Άρχισα που λες,να μην σχεδιάζω.Μπορούσα πλέον να γράφω συνέχεια και να κρατάω ό,τι μ'αρέσει,οπότε μες το φτωχό μυαλό μου θα γίνονταν όλα κάπως αυτόματα. (Εγω να σου πω,επιμένω:όλα αυτόματα γίνονται και επιλέγουμε να ξεγελιόμαστε σχετικά.Και το ξεγέλασμα μου στάθηκε φίλος,στό'πα.)
Και γίνονταν πράγματι όλα αυτόματα,αλλά ο ειρμός ήταν πλέον δυσδιάκριτος κι έσπαγε εύκολα.
Άκουγα το αποτέλεσμα (σε σι ντι,χωρίς φύσημα!) και δε χαμογελούσα.Δηλαδή χαμογελούσα,εντάξει,αλλά με το κεφάλι κάπως,πώς να στο πω...όχι με την καρδιά μου.Ο Αντρέ,που στο μεταξύ είχε βγεί από το υγρό κουκούλι του ήταν άλλος τύπος.Μυστήριος.
Σε λίγες μέρες λέω να σου δείξω την καμήλα μου.Απο δω που είμαι.Γι'αυτό στα λέω αυτά.
Α! κάτι που συνέβαινε και συμβαίνει και μπορώ να δώσω φαντασμαγορικές υποσχέσεις (σε ποιον;) σχετικά με τη συνέχισή του,είναι να τα ακούμε οι φίλοι και να ξεκαρδιζόμαστε.Χαίρομαι όταν οι φίλοι μου γελάνε.

23.11.07

Η ζωή πίσω από τις κουρτίνες


-Υποσχόμενο...
Ήταν ένας μια φορά που την τράβηξε.
-Την κουρτίνα;
Του άρεσε,μου είπε αργότερα.
-Την ξανάκλεισε;
Έτσι νομίζει ο άοκνος.
-Ο ποιος;
Εκείνος που δε βαριέται.Γιατί πού να βαριέσαι τώρα...Θέλει δουλειά.Θέλει κότσια.
-Όχι,δεν είναι κότσια αυτά που θέλει.Την ησυχία του μόνο.Το "κάθισμα".Το "κάθισμα". Ωραία αίσθησις.
-Τρομάρα σου.
Τέλος πάντων,να μη σου τα πολυλογώ,έχω γύρω μου κουρτίνες,κυριολεκτικά.Είμαι τριγυρισμένος από κουρτίνες.
-Και ηλιθίους;
Και μου φάνηκε λίγο πριν πρέπον να σου πω κάτι σχετικά.
-Μου είπες τώρα δηλαδή;

16.11.07

Tι λες;


Τι να κάνω εγώ τώρα δηλαδή;
Να μείνω ή να φύγω;
Νά'ρθω μήπως...