δυο πράγματα

θα σου πω.Υπάρχουν,ή δεν αποκλείεται να προκύψουν υποδιαιρέσεις,μα από την άλλη τι αποκλείεται;
Πρώτα το σοβαρό.
Αν ποτέ τα πράγματα γίνουν π ρ α γ μ α τ ι κ ά δύσκολα,σ'αυτό το τραγούδι θα στραφώ. Κι αν ήθελα και μπορούσα να μιλήσω,αυτό το τραγούδι θά'λεγα.



Και τώρα σάχλες.
Με το που ανασήκωσε το κεφάλι της από ανάμεσα στα πόδια της (μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό,αναφέρομαι σε μια εντελώς ακροβατική και γι'αυτό βαθιά τρομακτικά κίνηση,άγνωστη σ'εμένα) και με κοίταξε δεν κατάλαβα τίποτα. Το ίδιο συνέβαινε και μετά από τις αμοιβαίες εξηγήσεις.Ωστόσο κάτι άλλο με απασχολούσε πραγματικά:
Οι φασματικές μορφές που εμφανίζονταν από παντού,για να ξεχυθούν μέσα από ασύλληπτους στροβιλισμούς στο μυαλό του εκάστοτε ενδιαφερομένου πριν ο λεγάμενος πάρει φόρα και αρχίσει να χτυπάει με μανία το κεφάλι του στην εικόνα που είχε για τον εαυτό του.Έτσι λέγανε οι Παλιοί.
Οι Καινούριοι (ή Καινούργιοι;) πάλι,δεν είχανε και πολλά να πουν.Τρώγανε πίτσες και διασκεδάζανε την ανία και τη μοναξιά τους πηδώντας στο πηχτό κι αδιαπέραστο κενό που γέμιζε τον "αέρα" (γιατί στ'αλήθεια ο αέρας είχε φύγει τρεις μήνες αργότερα χωρίς αποσκευές και σιγοσφυρίζοντας αξέχαστες επιτυχίες της Παλιάς Αθήνας) και επέβαλε (λλ;) την Ακινησία.

WE ARE THE GALAXIANS. MISSION: DESTROY THE ALIENS.

Ξεκουκουλώνεται και γδύνεται και αποκαλύπτεται.Και δεν είναι θέαμα που θά'θελα να δω και δεν είναι μέλι στο φλαμούρι των ματιών μου.Έτσι κι αλλιώς το αίμα δεν αφήνει πολλά να φανούν.Και η σφίξα τού είναι δεν αφήνει και πολλά να γίνουν.(Έξω είναι ακόμα νύχτα και τα σκυλιά γαβγίζουν σα δαιμονισμένα,ενώ ο Λουκιανός είναι της γνώμης πως ένα φιλάκι είναι λίγο,πολύ λίγο και ξέρει αυτός).
Ήρθε ο Βασίλης ο Ζαβός.Θά'χουμε ντράβαλα.Την άλλη φορά έσφαξε τριάντα,όχι πως δεν το αξίζανε.Πάλι θα ορμήσει από το φανερό κι απλησίαστο λημέρι του και θ'αρχίσει να σφάζει.Και δεν θα ταυτιστεί με κανέναν από εμάς.Επειδή δεν μας έχει ανάγκη και μεις δεν τον συμπαθούμε.Δεν μπορούμε να τον αγγίξουμε.Θα περάσει ξώφαλτσα και θά'ναι το πέρασμά του ανεπαίσθητο.Είναι ο Σεπούλβεδα που ξέρει και τα λέει καλά για εκείνους που περνάνε με θόρυβο και φανφάρες και θέλουν να μας αγγίξουνε όλους και είναι σίγουροι ότι και μεις θέλουμε,εγώ είμαι ο άλλος.Κατάρα πάνω τους κι από τον Λούι κι από μένα (εδώ είναι που τα κάνουν πάνω τους,βαριά κι ανύπαρκτη η κατάρα μου).Κατάρα και γενικά ευχές για τα χειρότερα.Και όχι συμπόνοια και κατανόηση και να μπούμε και καλά στη θέση τους. Όχι. Σιχτίρ.

Πρώτο ενικό,παντοτινή μου αγαπημένη

Πάλι...

αναθαρρεύω,ελπίζω,ζωντανεύω,αναπολώ,φοβάμαι -τι λέω,τρέμω- σχεδιάζω,συσχετίζω,υπολογίζω,χαίρομαι,αγχώνομαι,βάζω κι άλλον καφέ,ανυπομονώ,βιάζομαι,θέλω,ελπίζω.Και όλα ταυτόχρονα -πώς αλλιώς;- δεν ξέρω αλλιώς,ταυτόχρονα και καταιγιστικά και μάλλον αδιαπραγμάτευτα και γι'αυτό κουραστικά.Ουφ!

Κι εμφανίζονται πάλι χρωματιστές πετρελαιοκηλίδες.Και με τρομάζουνε,δεν έχω καλά προηγούμενα,τις αγαπώ και τα κάνω πάνω μου από το φόβο.Να τον ξεπεράσω.Με προσπάθεια.Μόνο που αν προσπαθήσω χάνεται η αξία,δεν ξέρω να την κρατήσω αν υπάρχει προσπάθεια στη μέση,είμαι εναντίον της προσπάθειας.Αν λοιπόν κάνω να ξεπεράσω το φόβο μου προσπαθώντας,τότε ο φόβος μου θα έχει νικήσει.Δυστυχώς.Θα υπάρξει (πάλι) νικητής και νικημένος.Και ο νικητής θα βγει μπροστά και θα απολαύσει την υποταγή του νικημένου.Ναι,δεν θα συνυπάρξουνε ποτέ,όσο κι αν θα μου άρεσε η προοπτική,δυστυχώς (ξε-δυστυχώς) θα υπάρξει νικητής και νικημένος.

Και ξέρεις πώς ξεχωρίζεις το νικητή πριν ακόμα νικήσει; Θα σου πω εγώ: Από το ότι δεν τον νοιάζουν πολλά πολλά.Πάει και κάνει ό,τι έχει να κάνει.Κατά κάποιον τρόπο ξέρει λιγότερα από τον άλλο που ξέρει πως μπορεί και να χάσει..Καλά λέω γω πως είναι ευλογία αυτό.Δεν τα λέω γω,ορίστε,τα λένε τα βιβλία μου,είναι γραμμένα όλα.

Η ζωή μου σαν δεινόσαυρος (somebody's digging my bones)

Κάποιος σκαλίζει τα κόκκαλα που κάποτε με στηρίζαν και με έκαναν εκείνο που ήμανε.Και ψάχνει να βρει ψυχή.Κάποιος να του μιλήσει για το Κενό.

Ησυχία