Ωραίο τραγουδάκι , δε λέω.
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ
μαύρος ο κεραυνός λάμπει πάνω από τα κεφάλια.
οι θύελλες εκνευρίζονται άμα τις αφήσει κανείς χωρίς πρωινό απρόθυμος να εμφανιστεί μπροστά στον εαυτό της ευταρίζοντας.Από πάντα.
Και για πάντα ο άνεμος φτύνει και περιφρονεί τους οποιουσδήποτε άλλους. Παραμερίζει,σπρώχνει,διαγκωνίζεται,τρέφεται με τροφές ακατονόμαστες και με παρατάει και με νομίζει για πεθαμένο,μα τόσο του κόβει μοναχά.Γιατί λέω να μην πεθάνω.Όχι εδώ κι οπωσδήποτε όχι τώρα.Δεν είμαι στο μουντ,αν με πιάνεις.Ούτε και πουθενά αλλού,τά'χουμε πει αυτά.
Θυμάσαι; Σε σένα μιλάω. Μην κοιτάς πίσω,δεν υπάρχει άλλος κανείς.Μας πιάσανε.Αυτό ήτανε.Η καμπάνα θα κελαηδήσει καθώς θα τη χτυπάνε οι σταγόνες της μπόρας.
Δεν είμαι εγώ Εκείνος Που Πάει στην Κατερίνη.