Η Σελήνη,που δεν είναι και καμιά χαζή,στόπα, είχε πάρει χαμπάρι γίνεται,ενώ εμείς κοιμόμαστανε ακόμα.Μέσα στο χρωματιστό σκοτάδι είχε αφήσει το φόρεμα της να πέσει και οι ώμοι της φέγγανε μέχρι το βουνό μου.
Είχε αντιληφθεί το άνοιγμα πριν ακόμα γίνει άνοιγμα.Και δεν είχε αμφιβολία.Ο ήλιος θά'σκαγε.Ήταν ακόμα σκοτάδι κι ήξερε.Έτσι ξέρει εκείνη.Στο σκοτάδι.
Και έσκασε.Και έγινε ο χαμός.Ξερνούσε φως απ'τα μάτια του και πετούσε φως με τα αναμμένα χέρια του.Και πετούσε τα πράγματα γύρω γύρω μανιασμένα με μια μανία αδιαπραγμάτευτη.
Κι έγινε μέρα.
Ο δρόμος των Σερρών τελειώνει.

'Εβγαλα ήδη συμπέρασμα

ζω σ'ένα δωμάτιο που είναι γύρω γύρω τζάμια.Διαφανή,τα γνωστά τζάμια.Μ'αρέσει που βλέπω ουρανό και τη μέρα και τη νύχτα και τα βουνά και γενικώς.Και με γαργαλάει η σκέψη πως είμαι -ίσως- ορατός απ'έξω.Που λες, έχω κουρτίνες γύρω γύρω.Χρωματιστές και αδιάφανες.Και μ'αρέσει να κάθομαι και να τις κοιτάω από μέσα.Κι άμα γουστάρω τις τραβάω στην άκρη και δεν υπάρχουνε.Κι άμα γουστάρω κρύβομαι πίσω τους και βλέπω τα χρώματα.
Γεια σας παντοτινές μου κουρτίνες.

Ενημέρωση

-Ο αντρέ πικέ επικοινώνησε.Μη ρωτάς πώς και μη ρωτάς γενικώς.
-Και τι σου είπε;
-Αυτό ήτανε ερώτηση,έτσι; Μη ρωτάς λέμε!
-...
-Θα σου τα πω όλα.
-Πες τα μου όλα.
-΄Ετσι σε θέλω.Κατάφαση. Με τα πολλά μού είπε πως δεν σας έχει ανάγκη μανδάμ.
-Μα...
-Σκάσε! Και ότι θα πάει από κει πού'ρθε.Σούμπιτος.Και ότι αυτό είναι που θέλει και άιντε.Κατάλαβες;
-Τσ.
-Ρε παιδί μου,μην επιμένεις,δεν μπορώ να γίνω πιο σαφής,Είχα προσπαθήσει και παλιότερα,μα η σκέψη μού βάζει τρικλοποδιά και δεν πέφτω.Χα!
-Καλά,να πηγαίνω εγώ τώρα...
-Εικοσιδύο.