Που λες...

και μόνο που ξεκινάω από τα Κανάλια,φτάνω στην Αλεπού,περνάω ξυστά από το Τρίκλινο και μέσα από τον Ποταμό η διαδρομή δε μπορεί,κάτι θά'χει ενδιαφέρον.Πράσινο πηχτό (τη βλάστηση της πάντα μούσκεμα Κέρκυρας εννοώ,για γαστρικές εκκρίσεις θα σου πω άλλη φορά), στενά που χωράνε ένα αυτοκίνητο τσίμα τσίμα ανάμεσα στα σπίτια,κι άλλο πράσινο,ποτάμι άμα λάχει,και οι στροφές φίλε μου... ο ήλιος που ανεβαίνει με τις στροφές... Σχεδόν,ή και τελείως τυφλές,που μετά απο μερικά περάσματα αποκτώ μια σχετική αυτοπεποίθηση και τις παίρνω γρήγορα (σου θυμίζω το αργά και το γρήγορα είναι σχετικά,με 60 km/h νοιώθω κανονικός Άρης Βατάνενες) και ζω ξανά και ξανά τη μαγική εκείνη στιγμή που ορμάω στα τυφλά,θεωρώντας πως μάλλον δεν έρχεται κάτι από απέναντι,αλλά δεν μπορώ να ξέρω σίγουρα,οπότε ορμάω με λίγο γκάζι παραπάνω,έτσι για να ταιριάξει με τους Γκρόβερ που περικυκλώνουν την αμαξάρα μου εκ των έσω.
Βέβαια εκεί που φτάνω λέγεται Κοντόκαλι,τοπωνύμιο που μ'αφήνει αδιάφορο σε σύγκριση με τα προηγούμενα,και επίσης εκεί είναι η δουλειά μου (συγγνώμη για την πρόστυχη λέξη).Δεν πειράζει.
Η διαδρομή είναι ωραία.

"δεν μπορώ παρά"

Πρέπει να ήταν νωρίς στην εφηβεία μου και ήτανε κάτω από τη γέφυρα των Αγίων Πάντων. (Φοβερή φάση να σκαρφαλώνεις στη γέφυρα από τα συγκεκριμένα πατήματα που σού'χε δείξει ο κάπως μεγαλύτερος και πιο έμπειρος φιλαράκος και να βγαίνεις πάνω,στα τρένα.Ίσιωνες κανα δυο καρφιά στις ράγες για να γίνουν ¨μαχαίρια" και μετά στο Σταθμό.Έτσι,για φάση,ή για να πάρεις το 10-Χαριλάου).
Σε μια τέτοια βόλτα λοιπόν και κάτω από τη γέφυρα είδα κολημμένες κάτι αφίσες αριστερού-αναρχικού,ή κάτι τέτοιο,περιεχομένου,όπου ανάμεσα σε άλλα έγραφε τα λόγια κάποιου πού'λεγε περίπου πως όσο (όπου) υπάρχουνε αδύναμοι δεν μπορώ παρά να πάρω το μέρος τους,ή κάπως έτσι,πάντως το νόημα αυτό ήτανε πάνω κάτω,αυτό θυμάμαι τελοσπάντων.
Το θυμάμαι το περιστατικό πολύ χαρακτηριστικά,θυμάμαι την εντύπωση που μού'χε κάνει το "δεν μπορώ παρά" της φράσης.Ακόμα μου κάνει.Καμιά φορά νομίζω πως μου παρακάνει,διαστρεβλωμένη όσο να πεις από το πέρασμά της μέσα απ'το μυαλό μου.
Ο δρόμος κάτω από τη γέφυρα ακόμα πλημμυρίζει νομίζω όταν βρέχει.