6.1.11

Που λες...


και μόνο που ξεκινάω από τα Κανάλια,φτάνω στην Αλεπού,περνάω ξυστά από το Τρίκλινο και μέσα από τον Ποταμό η διαδρομή δε μπορεί,κάτι θά'χει ενδιαφέρον.Πράσινο πηχτό (τη βλάστηση της πάντα μούσκεμα Κέρκυρας εννοώ,για γαστρικές εκκρίσεις θα σου πω άλλη φορά), στενά που χωράνε ένα αυτοκίνητο τσίμα τσίμα ανάμεσα στα σπίτια,κι άλλο πράσινο,ποτάμι άμα λάχει,και οι στροφές φίλε μου... ο ήλιος που ανεβαίνει με τις στροφές... Σχεδόν,ή και τελείως τυφλές,που μετά απο μερικά περάσματα αποκτώ μια σχετική αυτοπεποίθηση και τις παίρνω γρήγορα (σου θυμίζω το αργά και το γρήγορα είναι σχετικά,με 60 km/h νοιώθω κανονικός Άρης Βατάνενες) και ζω ξανά και ξανά τη μαγική εκείνη στιγμή που ορμάω στα τυφλά,θεωρώντας πως μάλλον δεν έρχεται κάτι από απέναντι,αλλά δεν μπορώ να ξέρω σίγουρα,οπότε ορμάω με λίγο γκάζι παραπάνω,έτσι για να ταιριάξει με τους Γκρόβερ που περικυκλώνουν την αμαξάρα μου εκ των έσω.
Βέβαια εκεί που φτάνω λέγεται Κοντόκαλι,τοπωνύμιο που μ'αφήνει αδιάφορο σε σύγκριση με τα προηγούμενα,και επίσης εκεί είναι η δουλειά μου (συγγνώμη για την πρόστυχη λέξη).Δεν πειράζει.
Η διαδρομή είναι ωραία.

1 comment:

Anonymous said...

Τι έγινε, βρήκες μέσο για να πας Κέρκυρα?
ΚΤ