Στην αρχή είχα ένα φορητό κασετόφωνο και το άλλο,του στερεοφωνικού,το μεγάλο.Έγραφα τη ρυθμική στο φορητό,μετά έβαζα την κασέτα στο μεγάλο να παίζει,έπαιζα το σόλο και τά'γραφα μαζί πάλι στο φορητό.Τόκανα μια- δυο φορές και μετά βαρέθηκα.
Χρόνια αργότερα,η Ζωή είχε ένα φορητό πιανάκι γιαμάχα με αυτόματους ρυθμούς και ακκόρντα.Χαμός.Δεν τά'γραφα εκείνα όμως και το ενδιαφέρον είναι πως μουσικές εκείνης της εποχής είναι που θυμάμαι ακόμα να παίζω.Που δεν τις έγραφα.
Μετά σκάει ο τετρακάναλος.Αποκάλυψη.Το πιανάκι πιάνει πάλι δουλειά,βάζω και εφέ,δε σου λέω τίποτα.
Μα η πραγματική γκράντε αποκάλυψη ήρθε συστηνόμενη ως το σικουενσεράκι του Βαγγέλη.80 χιλιάρικα,αλλά έσκιζε!Εκατοντάδες ρυθμικά σχήματα,με παραλλαγές,παρεμβάσεις.Και ακκόρντα!Καταλάβαινε τα ακκόρντα που τού'λεγα και τα χρωμάτιζε παίρνοντας πρωτοβουλίες όπου χρειαζόταν.Τότε είχα ξενυχτήσει πολύ.Έπινα τα τσιγαράκια μου και σχεδίαζα.Ακολουθίες,καταλήξεις,χρωματισμούς,υπήρχε μια λογική.Που τη δημιουργούσα ο ίδιος.Και έπαιζα φράσεις φίλες με τα παραπάνω.Που ταιριάζανε και το ξέρανε και ήτανε και πολύ εντάξει μ'αυτό.Και άκουγα το αποτέλεσμα χαμογελώντας μακάρια.
Μέχρι τώρα,σε περίπτωση που αναρωτιέσαι,το αποτέλεσμα είναι πάντα σε κασέτα.Από το τετρακάναλο και μετά χρωμίου.
Τότε ήταν ο Αρτούρ Πικέ που μεγαλουργούσε.Ο Αντρέ ξυνότανε.
Οι Επιπλώσεις της εποχής εκείνης παραμένουν αξεπέραστες.Αν και η Βίδα μπαίνει δυναμικά.
Με τα πολλά,να κι ο κομπιούτορας.Έξι μήνες μου πηρε να το μάθω και να το κάνω να δουλεύει το ρημάδι το κιουμπέιζ.Παραμυθιάστηκα,δε μπορώ να πω.Και το παραμύθιασμα δεν το εμίσησα,στο λέω.
Άρχισα που λες,να μην σχεδιάζω.Μπορούσα πλέον να γράφω συνέχεια και να κρατάω ό,τι μ'αρέσει,οπότε μες το φτωχό μυαλό μου θα γίνονταν όλα κάπως αυτόματα. (Εγω να σου πω,επιμένω:όλα αυτόματα γίνονται και επιλέγουμε να ξεγελιόμαστε σχετικά.Και το ξεγέλασμα μου στάθηκε φίλος,στό'πα.)
Και γίνονταν πράγματι όλα αυτόματα,αλλά ο ειρμός ήταν πλέον δυσδιάκριτος κι έσπαγε εύκολα.
Άκουγα το αποτέλεσμα (σε σι ντι,χωρίς φύσημα!) και δε χαμογελούσα.Δηλαδή χαμογελούσα,εντάξει,αλλά με το κεφάλι κάπως,πώς να στο πω...όχι με την καρδιά μου.Ο Αντρέ,που στο μεταξύ είχε βγεί από το υγρό κουκούλι του ήταν άλλος τύπος.Μυστήριος.
Σε λίγες μέρες λέω να σου δείξω την καμήλα μου.Απο δω που είμαι.Γι'αυτό στα λέω αυτά.
Α! κάτι που συνέβαινε και συμβαίνει και μπορώ να δώσω φαντασμαγορικές υποσχέσεις (σε ποιον;) σχετικά με τη συνέχισή του,είναι να τα ακούμε οι φίλοι και να ξεκαρδιζόμαστε.Χαίρομαι όταν οι φίλοι μου γελάνε.
1 comment:
Στην αρχή μας αρέσει το άσπρο, η λευκότητα και η αγνότητά του.
Και πέφτουμε με τα μούτρα. Και το σιχαινόμαστε.
Και κάποιο πουλάκι μας λέει : μαύρο..μαύρο.
Ενθουσιαζόμαστε με τη στιλπνότητά του μαύρου, τη γεμάτη του υφή, λέμε μα τι έκανα τόσο καιρό χάζευα, κλπ κλπ, έχει ένα κάτιτίς ρε παιδί μου.
Και (ξανα)πέφτουμε με τα μούτρα. Και (ξανά) το σιχαινόμαστε.
Μάλλον πρέπει να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε (μόνοι μας)ότι υπάρχουν ένα κάρο αποχρώσεις ενδιάμεσες, άλλες, καινούριες, ευφάνταστες, ταξιδιάρικες, όμορφες και λιγότερο όμορφες.
Καλός ο αυτοματισμός, καλή και η οργάνωση, και πριν προλάβεις να χαρακτηρίσεις αυτά τα 2 αντιφατικά, και με το κίνδυνο να χάσει κάποιος το δάσος για το δέντρο ή το αποτέλεσμα για το μέσο, όλα πρέπει να τα ζήσει κανείς.
Παράγουμε γνώσεις, ιδέες, εικόνες, ήχους όσο είμαστε στη διαδικασία, στο προτσές ρε παιδίμου.
Post a Comment