Πάλι...
αναθαρρεύω,ελπίζω,ζωντανεύω,αναπολώ,φοβάμαι -τι λέω,τρέμω- σχεδιάζω,συσχετίζω,υπολογίζω,χαίρομαι,αγχώνομαι,βάζω κι άλλον καφέ,ανυπομονώ,βιάζομαι,θέλω,ελπίζω.Και όλα ταυτόχρονα -πώς αλλιώς;- δεν ξέρω αλλιώς,ταυτόχρονα και καταιγιστικά και μάλλον αδιαπραγμάτευτα και γι'αυτό κουραστικά.Ουφ!
Κι εμφανίζονται πάλι χρωματιστές πετρελαιοκηλίδες.Και με τρομάζουνε,δεν έχω καλά προηγούμενα,τις αγαπώ και τα κάνω πάνω μου από το φόβο.Να τον ξεπεράσω.Με προσπάθεια.Μόνο που αν προσπαθήσω χάνεται η αξία,δεν ξέρω να την κρατήσω αν υπάρχει προσπάθεια στη μέση,είμαι εναντίον της προσπάθειας.Αν λοιπόν κάνω να ξεπεράσω το φόβο μου προσπαθώντας,τότε ο φόβος μου θα έχει νικήσει.Δυστυχώς.Θα υπάρξει (πάλι) νικητής και νικημένος.Και ο νικητής θα βγει μπροστά και θα απολαύσει την υποταγή του νικημένου.Ναι,δεν θα συνυπάρξουνε ποτέ,όσο κι αν θα μου άρεσε η προοπτική,δυστυχώς (ξε-δυστυχώς) θα υπάρξει νικητής και νικημένος.
Και ξέρεις πώς ξεχωρίζεις το νικητή πριν ακόμα νικήσει; Θα σου πω εγώ: Από το ότι δεν τον νοιάζουν πολλά πολλά.Πάει και κάνει ό,τι έχει να κάνει.Κατά κάποιον τρόπο ξέρει λιγότερα από τον άλλο που ξέρει πως μπορεί και να χάσει..Καλά λέω γω πως είναι ευλογία αυτό.Δεν τα λέω γω,ορίστε,τα λένε τα βιβλία μου,είναι γραμμένα όλα.
2 comments:
Για την προσπάθεια δεν είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζει τον κόπο.. άλλωστε το ζητούμενο δεν είναι πάντα η νίκη αλλά η υπέρβαση.
Την τελευταία παράγραφο όμως, την προσ/συνυπογράφω κάθετα, οριζόντια και διαγώνια!!!
Ο απόλυτος ορισμός!
Ούτε κι εγώ είμαι σίγουρος.Αλίμονο.Το πιο αληθοφανές σχετικά μου φαίνεται πως πάει έτσι: Οι προσπάθειές μου μ'έχουν συστήσει στην απογοήτευση,ενώ τα λίγα -ή πολλά,εξαρτάται από πού κοιτάει κανείς- που βρεθήκανε στο δρόμο μου και το να σκύψω να τα μαζέψω δεν μου φάνηκε προσπάθεια,τα νοιώθω φίλους μου.Τεμπέληδες φίλους μου.
Ένα από τα συγγράμματα-ορόσημα του σύγχρονου πολιτισμού που διάβασα πρόσφατα έλεγε πως αν δεν ζήσεις δεν θα πεθάνεις.Κάπως έτσι.
Φεύγω τώρα,έχω να αναληφθώ κι είναι και αργία σήμερα...
Post a Comment