Ξεκουκουλώνεται και γδύνεται και αποκαλύπτεται.Και δεν είναι θέαμα που θά'θελα να δω και δεν είναι μέλι στο φλαμούρι των ματιών μου.Έτσι κι αλλιώς το αίμα δεν αφήνει πολλά να φανούν.Και η σφίξα τού είναι δεν αφήνει και πολλά να γίνουν.(Έξω είναι ακόμα νύχτα και τα σκυλιά γαβγίζουν σα δαιμονισμένα,ενώ ο Λουκιανός είναι της γνώμης πως ένα φιλάκι είναι λίγο,πολύ λίγο και ξέρει αυτός).
Ήρθε ο Βασίλης ο Ζαβός.Θά'χουμε ντράβαλα.Την άλλη φορά έσφαξε τριάντα,όχι πως δεν το αξίζανε.Πάλι θα ορμήσει από το φανερό κι απλησίαστο λημέρι του και θ'αρχίσει να σφάζει.Και δεν θα ταυτιστεί με κανέναν από εμάς.Επειδή δεν μας έχει ανάγκη και μεις δεν τον συμπαθούμε.Δεν μπορούμε να τον αγγίξουμε.Θα περάσει ξώφαλτσα και θά'ναι το πέρασμά του ανεπαίσθητο.Είναι ο Σεπούλβεδα που ξέρει και τα λέει καλά για εκείνους που περνάνε με θόρυβο και φανφάρες και θέλουν να μας αγγίξουνε όλους και είναι σίγουροι ότι και μεις θέλουμε,εγώ είμαι ο άλλος.Κατάρα πάνω τους κι από τον Λούι κι από μένα (εδώ είναι που τα κάνουν πάνω τους,βαριά κι ανύπαρκτη η κατάρα μου).Κατάρα και γενικά ευχές για τα χειρότερα.Και όχι συμπόνοια και κατανόηση και να μπούμε και καλά στη θέση τους. Όχι. Σιχτίρ.
No comments:
Post a Comment