Ο υπολογιστής μου αργοπεθαίνει

Σήμερα κατά τις 7 το απόγεμα έρχεται στα επείγοντα του Ψ.Ν.Θ. ένας τύπος -41 ετών,όπως θα μάθαινα σε λίγο- από την πόλη του, τρεις ώρες από τη θεσσαλονίκη.Με την τσάντα του έτοιμη με τα απαραίτητα,για να κάνει εισαγωγή (έτσι το λέμε εμείς). "Θέλω να ξεκουραστώ λίγο" λέει στο γιατρό και του εξηγεί ότι έχει κάνει ως τώρα 31 εισαγωγές και είναι καλά εδώ και χρόνια.Ούτε φωνές,ούτε ιδέες,μια χαρά,ζει με τον πατέρα του στο σπίτι τους και ψευτοδουλεύει,παίρνει ούτε 200 ευρώ το μήνα.Έχει ελαττώσει το κάπνισμα και τους καφέδες.Τελευταία όμως πιέζεται.Λίγο η δουλειά που τον κουράζει να ξυπνάει κάθε μέρα στις 4:30 το πρωί,λίγο ο αλβανός απέναντι που μες τα μεσάνυχτα τού γκαβλώνει και βάζει τέρμα μουσική,κουράστηκε και θέλει να μείνει λίγες μέρες στο ψυχιατρείο να ηρεμήσει.Τον ξέρει ο κ. Γ.,ο γιατρός,λέει.
"Γιατί, γιατρέ μου τι θέλω; Την ησυχία μου και να μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια."
Αυτά θέλει.
Είπα να σ'το πω.