Τίποτα, ένα γεια είπα να πω.-Είπες να πεις, ε; και είπες;
Ναι, και τώρα θα ασχοληθώ με κάτι άλλο.
-Λες και υπήρχε περίπτωση να μην κάνεις αυτό ακριβώς.
Μην πας να με μπερδέψεις.
-Καλά, δεν πάω.
Καλά, πήγαινε.
Ε, να πηγαίνω εγώ...
Επισκλοβούτως.
-Ούτως, ούτως.
Σαν το Star Trek δεν έχει.
4 comments:
Τρέξε, τρέξε, κάποια στιγμή θα την πιάσεις..
την ουρά σου, σωστά?
Και μετά; Τι θα κάνω μετά; Λέω να συνεχίσω να τρέχω,πού θα πάει,θα κουραστώ.Τουλάχιστον εγώ ξέρω πού πηγαίνω και γιατί.Ξέρω και πως δεν θα φτάσω.Κι άμα την πιάνω την ουρά μου,για λίγο την περιεργάζομαι και γρήγορα την αφήνω να μου ξεφύγει.Επειδή πέιπερ,είδα κι άλλους που την επιάσανε.Και δε ζήλεψα.
Εσύ;Την έχεις γραπώσει,ή είναι και σένα ζωηρή;
Μερικές φορές νιώθω πως αν την πιάσω, όλα θα'χουν τελειώσει... θα'χω γεράσει.
Αλλά κι αυτό μια ψευδαίσθηση είναι.
Πάντως εμένα η ουρά μου είναι κοντή, εγώ έχω μυωπία και ταυτόχρονα δεν είμαι αθλητικός τύπος!
;-)
Συμφωνώ,ψευδαίσθηση είναι,αλλά όπως και νάχει με μια κοντή ουρά που δε βλέπεις και καλά είσαι πιο ασφαλής,δεν είσαι;Σε αφήνω τώρα,πάω για τρέξιμο.Παρεμπιπτόντως: είχα μάθει πως ο τύπος που λάνσαρε το τζόγκιγκ για καθημερινή,εύκολη και αποτελεσματική άσκηση πέθανε από έμφραγμα! χα!
Post a Comment