Κατεβαίνω τη Σαλαμίνος και πριν το λιμάνι μπαίνω αριστερά στη Δόξης.Ψηλά στα αριστερά βλέπω το γωνιακό παράθυρο της βιοτεχνίας τετραδίων Σάλκο,του Κοέν που δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα.Εκεί δουλεύει ο πατέρας μου.Κάτω είναι παρκαρισμένη η μαύρη bmw με το καλάθι.Είχε κι έναν άλλο Εβραίο αφεντικό ο πατέρας μου μετά τον Κοέν.Τον Δαβίδ Μπενφοράδο.Αυτός είχε την επιχείρησή του -πώματα μπουκαλιών,αρωματικές ύλες,κάτι τέτοια- δίπλα από κει που είναι σήμερα ο Μύλος και απέναντι από το Βίλκα.Μπορεί και να την έχει ακόμα.Ο Κοέν πάντως δεν έχει τη Σάλκο,τουλάχιστον όχι εκεί.Στην παραδίπλα πολυκατοικία -συνομήλικη και στα ίδια χάλια- έχει το λημέρι της τώρα η βίδα.Τώρα,πού την βρήκα εγώ την ανάμνηση-εικόνα που σού΄πα στην αρχή,δεν ξέρω.Γιατί την εποχή που διαδραματίζεται εγώ ήμουν πολύ μικρός για να πήγαινα μόνος μου.Πήγαινα πάντως.Θα ρωτήσω τη μάνα μου, "ποιος με πήγαινε μάνα;" θα φωνάξω με καημό Ξανθόπουλου.Είχα δει και τον Κοέν.Σού είπα,ήμανε μικρός και δεν μπορούσα να φανταστώ πώς είναι ο Εβραίος,ήταν στα όρια του μύθου,ή κάπου εκεί.Μπήκα μια μέρα στο γραφείο του,που λες.Ψηλός ξερακιανός με μια κάπως τρομακτική καλοσύνη.Έτσι μου είχε φανεί.Έτσι νομίζω τώρα.Τον Δαβίδ Μπενφοράδο δεν τον είχα δει νομίζω,ή τον είδα και δεν μούκανε εντύπωση,τι να σου πω.Εκεί θυμάμαι όμως ότι πήγαινα με το ποδήλατο.Περνούσα τις γραμμές,έπαιρνα τη Γιαννιτσών,πάλι γραμμές,τα γύφτικα.Από κει πηγαίναμε και στο γήπεδο του Θερμαϊκού για μπάσκετ και ποδηλατάδα από τέτοια μαγικά μέρη.Βρωμούσανε τα σφαγεία.
No comments:
Post a Comment