ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς

-Καλησπέρα,τι γίνεται;
-Το ξέρεις ότι είσαι και πολύ απίθανος;
-(!;)Ε,καλά τώρα.
-Μα ναι,αλήθεια,είσαι και ο πρώτος σου λέω.
-Ευχαριστώ,τι να πω... τα λες όμως λίγο υπερβολικά.
-Σσσσσσ,δε βλέπεις ότι έχω δουλειά;
-Καλά,σόρυ.
........................................
-Πώς τα καταφέρνεις όμως ρε παιδί μου και είσαι τόσο γαμώ τύπος;
-Κοίτα,τώρα που το λες,'ντάξει,καλός είμαι.Runs in the family.
-Το ξέρω,το ξέρω,τό'πα και θα το ξαναπώ:Είσαι ο καλύτερος.Με διαφορά.
-Με κολακεύεις,ντρέπομαι λίγο έτσι που τα λες.
-Μα τα εννοώ.Τα εννοώ,δεν θα τά'λεγα αλλιώς,το ξέρεις καλά αυτό.Θεέ.
-Βρε παιδί μου... ξέρεις κάτι;
-Δε μπορώ τώρα, μιλάω.Δείξε λίγο σεβασμό.
-Ωχ! Συγγνώμη,εγώ δεν...
-..............
...........................................
-Λοιπόν,τι έλεγα; Α, ναι,πολύ σε εκτιμώ.
-Κι εγώ σε εκτιμώ.Πολύ.Μ'αρέσει που τα λέμε.Ωραία δεν περνάμε;
-Ναι,ναι!Απίθανα!Τρελαίνομαι για την παρέα σου.
- :)
- :)
-Ξέρεις,την άλλη φορά,αυτό που...
-Φύγε επιτέλους από το δρόμο μου!Μ'εμποδίζεις,πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό για να το καταλάβεις; Αμάν πια!


(ο τίτλος είναι στίχος του Κώστα Τριπολίτη)