Έφτασε που λες η χάρη μου στο Βελιγράδι.Μπλα,μπλα,μπλα.Λοιπόν,τους τύπους τους είχανε βομβαρδίσει,τα ξέρεις αυτά (εγώ που δε νοιώθω και πολλά πολλά,δε θυμόμουν καν πότε,το '99 μού'πε ο Κυριάκος).
Έχουνε αφήσει λοιπόν κάτι κτίρια βομβαρδισμένα να μείνουν έτσι,χωρίς να τα επισκευάσουν,ερείπια.Δε λέω,είναι έντονο το συναίσθημα να τα βλέπεις να στέκονται μισογκρεμισμένα και άδεια.Εκεί που λύγισα όμως ήταν σ'ένα παραδίπλα κτίριο,που λειτουργεί ακόμα.Θεόρατο,με μια βαριά μαντεμένια πόρτα μισάνοιχτη και μέσα ανθρώπους.Είχε αυτό λοιπόν το κτίριο κάτι σημάδια από μπόμπες που δεν το κατέστρεψαν,το τραυμάτισαν μόνο.Κι εκείνο κουβαλάει τις πληγές του και συνεχίζει να είναι.Και πονάει που οι φίλοι του πεθάναν παραδίπλα.Και είναι.
6 comments:
Ο πόνος ανήκει πάντα κ μόνο, σ'αυτούς που μένουν πίσω..
Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως πολλοί απ'αυτούς, αρνούνται να ξεχάσουν και αυτοβασανίζονται ενθυμούμενοι. Ίσως γιατί οι μνήμες μας είναι η πιο συμφέρουσα ταυτότητα απ'όλες... Το παρελθόν μας, είναι συχνά, πιο εύπλαστο απ'το μέλλον. Και σίγουρα πιο ηρωικό απ'το παρόν.
Καλά τα λες πέιπερ.Αυτοί που φεύγουν ξέρουν τι κάνουν.
Αλλά το Μαύρο Κτίριο δεν αρνείται να ξεχάσει και δεν αυτοβασανίζεται και δεν έχει μνήμες,όχι όπως οι άνθρωποι.Εκείνο μόνο πονάει και είναι.Μου τό'πε,γι'αυτό σου λέω.
Στα γιουγκοσλαβικά?
:-Ρ
Όχι βέβαια! Το Μαύρο Κτίριο είναι -ήταν από τότε που δεν υπήρχε ο αλλεπάλληλος ενδοστροφικός ιπποκοάριος- Γνώστης.Παραγόντων που είναι καθοριστικά ανίσχυροι και δεδομένων ανύπαρκτων.Για Πάντα.Τώρα!
Μου μίλησε λοιπόν στ'αγγλικά.
Σαλιγκάρι με μπύρα, ωραία ..
Ναι,και κουνουποσαλάτα.Απίθανο.
Post a Comment