Ήτανε σκοτάδι.Έτσι υπέθεσε,εξάλλου δεν είχε μέτρο.Σύγκρισης.
Βαθύ σκοτάδι,που δε βλέπεις τίποτα.Και ήτανε μέσα σ'ένα δωμάτιο,σε κλειστό χώρο τέλος πάντων.Περιτριγυρισμένη από κτισμένους τούβλινους τοίχους.Από αυτούς που συνήθως έχουν για σπλάχνα σωλήνες νερού και ομοβροντίες καλωδίων.Τα τελευταία δένονται μεταξύ τους και απογειώνονται.
Δεμένα.
Και πάλι υπέθετε,αλλά αυτή τη φορά βάσιμα: είχε περάσει όλη τη ζωή της περιτριγυρισμένη από τέτοιους τοίχους.Εκτός από τότε που ήτανε μικρή κι είχανε πάει στα Βρασνά.Οπότε λογικά και τώρα υπήρχαν τοίχοι,ντουβάρια γύρω γύρω να τη φυλάνε.Στατιστικά ήταν σίγουρο.Αλλοτρόπως αλλοτρόπως.
Κι αγάπες να τη φιλάνε.
Φαντάστηκε πως ένοιωσε το σώμα της να σκύβει και να κουλουριάζεται,σαν για να προστατευθεί.Σφιχτά γύρω από τα γόνατα και πιο σφιχτά μέσα στο στήθος.Πιο σφιχτή η καρδιά.Άσε που έτσι δεν θα την έβλεπε και κανείς.Ήταν σκοτάδι βέβαια,αλλά έτσι κι αλλιώς δεν θα φαινότανε.
Κι ήταν ωραία,δήλωσε αργότερα φανερά καταπονημένη.Ήταν δυσάρεστα,σκοτεινά και κρύα και στριμωχτά και φοβόμουνα πως θα μάθω τι φοβάμαι.Ήταν ωραία.
Φάνταζε πολύ όμορφη από κει.
No comments:
Post a Comment