ποδηλατάδα μάης 17

Σήμερα αποφάσισα (με κάθε επιφύλαξη) να φτιάχνω και να δημοσιεύω playlists με τραγουδάκια που θα έχουν (ή που -τώρα καλή ώρα- έχουν ήδη) συνοδεύσει ό,τι νάναι δραστηριότητές μου. Σε περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και τηρήσω την υπόσχεση δεν θα συμβεί απολύτως τίποτε.
Επιπλέον: για το "venture in the slipstream" του βαν δε μαν, το "endless summer" και συγκεκριμένες συνήθειες των γκρόβερ, καθώς και για το άν όλα τα παραπάνω σχετίζονατι με ο,τιδήποτε, το μόνο που θα έχουμε ποτέ είναι μια απορία.

not on youtube...
https://www.youtube.com/playlist?list=PLE3D2E9BEAD388107

Στο Δρόμο

                                                     

Οδηγώ από χαλκιδική για θεσσαλονίκη. Αμάξι. Με 120,με φουλάρι για τον αυχένα, μαξιλάρι για τη μέση, τσιγάρα, μουσικές από στικάκι ναούμ και, από συνήθειο παρατηρώ τα δίκυκλα. Μηχανάρες με ζευγάρια και τα μπούτια έξω, παπιά με σκυφτούς οικογενειάρχες της κρίσης από ή προς "τη δουλίτσα μας νάχουμε", άλλες μηχανάρες σόλο με υπέρ εξοπλισμό, υπέρ μπουφάν, υπέρ μπότες, κράνη,ξέρω γω, ντάξει, γούστο, δε λέω.
-Και μετά;
-Και μετά έρχονται από απέναντι δυο σκουτεράκια, δυο αγόρια στο καθένα. Βερμούδα - σαγιονάρες. Ούτε μπλούζα (θα καείτε βρε!). Πηγαίνανε αργά στα δεξιά στην "Ε.Ο. Θεσσαλονίκης -Μουδανιών", ταχεία κυκλοφορία και έτσι  και συνομιλούσανε φωνάζοντας και πηγαίνοντας για μπάνιο, τι άλλο;
Και ένοιωσα πως χαθήκανε -χάσαμε-  πολλά,αλλά όχι όλα.Κάπως σα να χάρηκα.

Πάλι το Κάνσας.....

"Το Σκιάχτρο άκουσε προσεκτικά και είπε «Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θέλεις να αφήσεις αυτόν τον όμορφο τόπο και να γυρίσεις στο άνυδρο, γκρίζο μέρος που λέγεται Κάνσας».

«Είναι που δεν έχεις μυαλό», απάντησε το κορίτσι. «Όσο θλιβερές και γκρίζες και να  είναι οι πατρίδες μας, εμείς οι άνθρωποι με σάρκα και οστά προτιμούμε να ζούμε εκεί, παρά σε οποιονδήποτε άλλον  τόπο,όσο όμορφος και νά'ναι. There is no place like home».

Το Σκιάχτρο αναστέναξε.

«Φυσικά και δεν το καταλαβαίνω», είπε. «Αν τα κεφάλια σας ήτανε παραγεμισμένα με άχυρο, όπως το δικό μου, μάλλον θα ζούσατε όλοι στα όμορφα μέρη και τότε το Κάνσας δεν θα είχε καθόλου ανθρώπους.Τυχερό το Κάνσας πού'χετε μυαλό».

Ο Ζαχαρίας Γουναρίδης και οι σημαίες

Δεν κατάφερα να βρω ποιος ήταν (είναι;) ο Ζαχαρίας Γουναρίδης.Σ'ένα μέρος όμως του δρόμου που έχει τ'όνομά του,μπερδεύτηκα.Λέω,η 25η Μαρτίου μάλλον πέρασε,άλλη εθνική εορτή δεν έχουμε αυτές τις μέρες,ίσως λέω να κρεμάμε πια και το Πάσχα σημαίες. Κυριακή των Βαϊων κι έτσι...

Επειδή κι από τις δυο μεριές του δρόμου για καναδυο τετράγωνα,είχανε (σχεδόν) όλοι κρεμασμένες σημαίες.Αλλού δεν έχει,είμαι σίγουρος,μόνο εκεί τις είδα.Κυρίως ελληνικές,μία του Βυζαντίου -αεκάρα φάση- και μία της Ευρωπαϊκής Ένωσης!!!Γουργούρισε το μυαλό μου.

Και λέω: άμα είναι,γιατί δε βάζουμε και του Κάνσας μέρες πού'ναι;

"και λοιπόν,ο φίλος μου ο Σέσαρ Ακόστα κάθισε,με τα σαράντα χρόνια εμπειρίας του,μπροστά σ'έναν ηλίθιο με βαθμό αντιπλοιάρχου.Ο γαλονάς άπλωσε ένα ναυτικό χάρτη του Στενού και τού είπε: 'Δείξτε μου πού βρίσκονται οι πιο επικίνδυνοι αμμώδεις ύφαλοι΄. Ο φίλος μου έξυσε τα γένια του και απάντησε: ΄Αν εσείς ξέρετε πού βρίσκονται,με γεια σας και χαρά σας.Για να ταξιδεύω εγώ μου αρκεί να ξέρω πού δεν βρίσκονται΄".

Ο Περιπλανώμενος 6

Εαν στις 7 και δέκα τέτοια εποχή ο περιπλανώμενος με τα κατουρημένα παπούτσια επιλέξει -ν ο μ ί σ ε ι πως έχει επιλέξει- να επιστρέψει σπίτι από Ελπίδος-Κόκκορα αντί από Νεάπολη,θα δει τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τα δέντρα.Εάν επιπλέον το σιντί παίζει "Gimme the night",τότε αποκτά σαφές πλεονέκτημα στο ξεκίνημα της επόμενης επιθανάτιας μέρας.
Μπουχαχά.
(μάπα η μπουγάτσα)

Που λες...

και μόνο που ξεκινάω από τα Κανάλια,φτάνω στην Αλεπού,περνάω ξυστά από το Τρίκλινο και μέσα από τον Ποταμό η διαδρομή δε μπορεί,κάτι θά'χει ενδιαφέρον.Πράσινο πηχτό (τη βλάστηση της πάντα μούσκεμα Κέρκυρας εννοώ,για γαστρικές εκκρίσεις θα σου πω άλλη φορά), στενά που χωράνε ένα αυτοκίνητο τσίμα τσίμα ανάμεσα στα σπίτια,κι άλλο πράσινο,ποτάμι άμα λάχει,και οι στροφές φίλε μου... ο ήλιος που ανεβαίνει με τις στροφές... Σχεδόν,ή και τελείως τυφλές,που μετά απο μερικά περάσματα αποκτώ μια σχετική αυτοπεποίθηση και τις παίρνω γρήγορα (σου θυμίζω το αργά και το γρήγορα είναι σχετικά,με 60 km/h νοιώθω κανονικός Άρης Βατάνενες) και ζω ξανά και ξανά τη μαγική εκείνη στιγμή που ορμάω στα τυφλά,θεωρώντας πως μάλλον δεν έρχεται κάτι από απέναντι,αλλά δεν μπορώ να ξέρω σίγουρα,οπότε ορμάω με λίγο γκάζι παραπάνω,έτσι για να ταιριάξει με τους Γκρόβερ που περικυκλώνουν την αμαξάρα μου εκ των έσω.
Βέβαια εκεί που φτάνω λέγεται Κοντόκαλι,τοπωνύμιο που μ'αφήνει αδιάφορο σε σύγκριση με τα προηγούμενα,και επίσης εκεί είναι η δουλειά μου (συγγνώμη για την πρόστυχη λέξη).Δεν πειράζει.
Η διαδρομή είναι ωραία.