Είναι προφανώς ωφέλιμο, μη σου πω απαραίτητο, να συμφιλιώνεται κανείς με πράγματα –γνωρίσματα του εαυτού- που αναγνωρίζει,κυρίως με εκείνα που δεν κολακεύουν ή διευκολύνουν.
-Πάψε!
Προφανές είναι επίσης πως πρώτη φορά ακούγονται (πόσο δυνατά!) τέτοιες ιδέες.
-Μμμ…
Βρέθηκα που λες πρόσφατα σε μια συνθήκη μέσα στην και μέσα από την οποία έφτασα να συμφιλιωθώ κι εγώ με ένα τέτοιο πράγμα που ,’ντάξει,δε με τυραννούσε,μα υπήρχε.
-Ωωω!
Ανακάλυψα λοιπόν πως ποτέ δεν ήθελα στ’αλήθεια να φύγω.Πίστεψα ότι εδώ ήθελα πάντα να είμαι και δεν το’ξερα.
-Φσσ!, φοβερό!
Και τώρα θέλω να φύγω.
Λέω λοιπόν πως είναι ίσως καιρός να συμφιλιωθώ με τη μη-συμφιλίωση. Θα αναγνωρίσω λοιπόν προσεχώς,με την πρώτη ευκαιρία και εν ευθέτω χρόνω,αφού αποφύγω να συσκεφθώ (θα ακολουθήσει σχετική,προορισμένη να μείνει στην ιστορία δίπλα στο Σύνταγμα της Τροιζήνας διακήρυξη) ότι δεν γίνεται να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου.Αυτή θα είναι η συνεισφορά μου στη γενικότερη συμφιλίωση.
Φιλιά.
