Η Σελήνη,που δεν είναι και καμιά χαζή,στόπα, είχε πάρει χαμπάρι γίνεται,ενώ εμείς κοιμόμαστανε ακόμα.Μέσα στο χρωματιστό σκοτάδι είχε αφήσει το φόρεμα της να πέσει και οι ώμοι της φέγγανε μέχρι το βουνό μου.
Είχε αντιληφθεί το άνοιγμα πριν ακόμα γίνει άνοιγμα.Και δεν είχε αμφιβολία.Ο ήλιος θά'σκαγε.Ήταν ακόμα σκοτάδι κι ήξερε.Έτσι ξέρει εκείνη.Στο σκοτάδι.
Και έσκασε.Και έγινε ο χαμός.Ξερνούσε φως απ'τα μάτια του και πετούσε φως με τα αναμμένα χέρια του.Και πετούσε τα πράγματα γύρω γύρω μανιασμένα με μια μανία αδιαπραγμάτευτη.
Κι έγινε μέρα.
Ο δρόμος των Σερρών τελειώνει.

'Εβγαλα ήδη συμπέρασμα

ζω σ'ένα δωμάτιο που είναι γύρω γύρω τζάμια.Διαφανή,τα γνωστά τζάμια.Μ'αρέσει που βλέπω ουρανό και τη μέρα και τη νύχτα και τα βουνά και γενικώς.Και με γαργαλάει η σκέψη πως είμαι -ίσως- ορατός απ'έξω.Που λες, έχω κουρτίνες γύρω γύρω.Χρωματιστές και αδιάφανες.Και μ'αρέσει να κάθομαι και να τις κοιτάω από μέσα.Κι άμα γουστάρω τις τραβάω στην άκρη και δεν υπάρχουνε.Κι άμα γουστάρω κρύβομαι πίσω τους και βλέπω τα χρώματα.
Γεια σας παντοτινές μου κουρτίνες.

Ενημέρωση

-Ο αντρέ πικέ επικοινώνησε.Μη ρωτάς πώς και μη ρωτάς γενικώς.
-Και τι σου είπε;
-Αυτό ήτανε ερώτηση,έτσι; Μη ρωτάς λέμε!
-...
-Θα σου τα πω όλα.
-Πες τα μου όλα.
-΄Ετσι σε θέλω.Κατάφαση. Με τα πολλά μού είπε πως δεν σας έχει ανάγκη μανδάμ.
-Μα...
-Σκάσε! Και ότι θα πάει από κει πού'ρθε.Σούμπιτος.Και ότι αυτό είναι που θέλει και άιντε.Κατάλαβες;
-Τσ.
-Ρε παιδί μου,μην επιμένεις,δεν μπορώ να γίνω πιο σαφής,Είχα προσπαθήσει και παλιότερα,μα η σκέψη μού βάζει τρικλοποδιά και δεν πέφτω.Χα!
-Καλά,να πηγαίνω εγώ τώρα...
-Εικοσιδύο.

Επίσημο ένδυμα παρακαλώ

Είχα σκοπό να πάρω επάνω μου την ευθύνη και να ανακοινώσω την έναρξη του χειμώνα,μα έχει λιακάδα πάλι σήμερα.
Θα πρέπει να το αποδεχτώ: η εναλλαγή των εποχών τείνει να φύγει από τον έλεγχό μου.
Μπορώ να ζήσω μ'αυτό.
Και ποτέ δεν θα γκρίνιαζα για μια απρόσμενη λιακάδα.Πα μουά.

αράπ χαβάς,γιαβάς γιαβάς (ΘΚΚ ΙΙ)

Εστάθκα παν στο βράχο.Από κει πάνω το χωριό από κάτω,με τις κόκκινες στέγες νά'χουνε φωλιάσει ανάμεσα στους πράσινους λόφους (τσσ!) έδειχνε πιο όμορφο απ'ότι είναι στ'αλήθεια.Ακουγόντανε το θρόισμα των πεύκωνε,φυσούσε δυνατά κι εγώ θυμήθηκα τον παππού από την οκινά(γ)ουα.Πήγα μετά κι ανέβηκα στον παρακάτω βράχο,από κάτω από το πεύκο κι αγνάντεψα ακόμα λίγο. "Είναι καιρός να φεύγω", σκέφτηκα.
Είναι καιρός να φεύγω.

δυο πράγματα

θα σου πω.Υπάρχουν,ή δεν αποκλείεται να προκύψουν υποδιαιρέσεις,μα από την άλλη τι αποκλείεται;
Πρώτα το σοβαρό.
Αν ποτέ τα πράγματα γίνουν π ρ α γ μ α τ ι κ ά δύσκολα,σ'αυτό το τραγούδι θα στραφώ. Κι αν ήθελα και μπορούσα να μιλήσω,αυτό το τραγούδι θά'λεγα.



Και τώρα σάχλες.
Με το που ανασήκωσε το κεφάλι της από ανάμεσα στα πόδια της (μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό,αναφέρομαι σε μια εντελώς ακροβατική και γι'αυτό βαθιά τρομακτικά κίνηση,άγνωστη σ'εμένα) και με κοίταξε δεν κατάλαβα τίποτα. Το ίδιο συνέβαινε και μετά από τις αμοιβαίες εξηγήσεις.Ωστόσο κάτι άλλο με απασχολούσε πραγματικά:
Οι φασματικές μορφές που εμφανίζονταν από παντού,για να ξεχυθούν μέσα από ασύλληπτους στροβιλισμούς στο μυαλό του εκάστοτε ενδιαφερομένου πριν ο λεγάμενος πάρει φόρα και αρχίσει να χτυπάει με μανία το κεφάλι του στην εικόνα που είχε για τον εαυτό του.Έτσι λέγανε οι Παλιοί.
Οι Καινούριοι (ή Καινούργιοι;) πάλι,δεν είχανε και πολλά να πουν.Τρώγανε πίτσες και διασκεδάζανε την ανία και τη μοναξιά τους πηδώντας στο πηχτό κι αδιαπέραστο κενό που γέμιζε τον "αέρα" (γιατί στ'αλήθεια ο αέρας είχε φύγει τρεις μήνες αργότερα χωρίς αποσκευές και σιγοσφυρίζοντας αξέχαστες επιτυχίες της Παλιάς Αθήνας) και επέβαλε (λλ;) την Ακινησία.

WE ARE THE GALAXIANS. MISSION: DESTROY THE ALIENS.

Ξεκουκουλώνεται και γδύνεται και αποκαλύπτεται.Και δεν είναι θέαμα που θά'θελα να δω και δεν είναι μέλι στο φλαμούρι των ματιών μου.Έτσι κι αλλιώς το αίμα δεν αφήνει πολλά να φανούν.Και η σφίξα τού είναι δεν αφήνει και πολλά να γίνουν.(Έξω είναι ακόμα νύχτα και τα σκυλιά γαβγίζουν σα δαιμονισμένα,ενώ ο Λουκιανός είναι της γνώμης πως ένα φιλάκι είναι λίγο,πολύ λίγο και ξέρει αυτός).
Ήρθε ο Βασίλης ο Ζαβός.Θά'χουμε ντράβαλα.Την άλλη φορά έσφαξε τριάντα,όχι πως δεν το αξίζανε.Πάλι θα ορμήσει από το φανερό κι απλησίαστο λημέρι του και θ'αρχίσει να σφάζει.Και δεν θα ταυτιστεί με κανέναν από εμάς.Επειδή δεν μας έχει ανάγκη και μεις δεν τον συμπαθούμε.Δεν μπορούμε να τον αγγίξουμε.Θα περάσει ξώφαλτσα και θά'ναι το πέρασμά του ανεπαίσθητο.Είναι ο Σεπούλβεδα που ξέρει και τα λέει καλά για εκείνους που περνάνε με θόρυβο και φανφάρες και θέλουν να μας αγγίξουνε όλους και είναι σίγουροι ότι και μεις θέλουμε,εγώ είμαι ο άλλος.Κατάρα πάνω τους κι από τον Λούι κι από μένα (εδώ είναι που τα κάνουν πάνω τους,βαριά κι ανύπαρκτη η κατάρα μου).Κατάρα και γενικά ευχές για τα χειρότερα.Και όχι συμπόνοια και κατανόηση και να μπούμε και καλά στη θέση τους. Όχι. Σιχτίρ.

Πρώτο ενικό,παντοτινή μου αγαπημένη

Πάλι...

αναθαρρεύω,ελπίζω,ζωντανεύω,αναπολώ,φοβάμαι -τι λέω,τρέμω- σχεδιάζω,συσχετίζω,υπολογίζω,χαίρομαι,αγχώνομαι,βάζω κι άλλον καφέ,ανυπομονώ,βιάζομαι,θέλω,ελπίζω.Και όλα ταυτόχρονα -πώς αλλιώς;- δεν ξέρω αλλιώς,ταυτόχρονα και καταιγιστικά και μάλλον αδιαπραγμάτευτα και γι'αυτό κουραστικά.Ουφ!

Κι εμφανίζονται πάλι χρωματιστές πετρελαιοκηλίδες.Και με τρομάζουνε,δεν έχω καλά προηγούμενα,τις αγαπώ και τα κάνω πάνω μου από το φόβο.Να τον ξεπεράσω.Με προσπάθεια.Μόνο που αν προσπαθήσω χάνεται η αξία,δεν ξέρω να την κρατήσω αν υπάρχει προσπάθεια στη μέση,είμαι εναντίον της προσπάθειας.Αν λοιπόν κάνω να ξεπεράσω το φόβο μου προσπαθώντας,τότε ο φόβος μου θα έχει νικήσει.Δυστυχώς.Θα υπάρξει (πάλι) νικητής και νικημένος.Και ο νικητής θα βγει μπροστά και θα απολαύσει την υποταγή του νικημένου.Ναι,δεν θα συνυπάρξουνε ποτέ,όσο κι αν θα μου άρεσε η προοπτική,δυστυχώς (ξε-δυστυχώς) θα υπάρξει νικητής και νικημένος.

Και ξέρεις πώς ξεχωρίζεις το νικητή πριν ακόμα νικήσει; Θα σου πω εγώ: Από το ότι δεν τον νοιάζουν πολλά πολλά.Πάει και κάνει ό,τι έχει να κάνει.Κατά κάποιον τρόπο ξέρει λιγότερα από τον άλλο που ξέρει πως μπορεί και να χάσει..Καλά λέω γω πως είναι ευλογία αυτό.Δεν τα λέω γω,ορίστε,τα λένε τα βιβλία μου,είναι γραμμένα όλα.

Η ζωή μου σαν δεινόσαυρος (somebody's digging my bones)

Κάποιος σκαλίζει τα κόκκαλα που κάποτε με στηρίζαν και με έκαναν εκείνο που ήμανε.Και ψάχνει να βρει ψυχή.Κάποιος να του μιλήσει για το Κενό.

Ησυχία

Στο κλαρί τρία πουλάκια με ZZ Top γενειάδες παίζουν La Grange

Είναι πειρασμός ο γιουτιούμπ και μένα μ'αρέσει να μοιράζομαι τραγούδια.Λοιπόν ΝΑ!
Εν τω μεταξύ...
Φαντάζεσαι να πάθουμε καμιά μαύρη τρύπα με το κόλπο του CERN; Άμεση και αδιαπραγμάτευτη εξαφάνιση; Των πάντων; Και εμού του ιδίου;
Μάλλον δεν θα υπάρξει σχετική προειδοποίηση.Είσαι και μετά δεν είσαι.Φσσστ!

Ποιον Μισείς;

-Μισώ κάποιον;
-Μισό ζωή;
Και ακολούθως -ακριβώς,ασυζητητί εντελώς κολλητά- αντίκρυζα τη λεία, στιλπνή, επιθυμητή,(φοβιστική;) επιφάνεια;
-Τι ρωτάς μωρέ;
Ό,τι αγαπούσα τό'φαγα,όπως περίπου έφαγα Εκείνο πού'χα βρει να παραμονεύει πίσω από το σπίτι μου.
Σού'λεγα για τα μαλλιά της.
Σού'λεγα αυτό που νόμιζα γι'αλήθεια,ξανά και ξανά.Και τώρα... Όχι. Και πάλι όχι.
Πιστεύω ,και έχω λόγους να βαυκαλίζομαι σχετικά, πως Ναι.Κι αν δε βγάζεις άκρη,"καβάλαγες ασέλλωτο με δίχως χαλινάρι". Πφφφ!
-Και το χειρότερο: δεν άντεχες και δεν είναι αρκετή η άρνηση,κυρίως -ο καθένας θα το παραδεχτεί- η άφατη.
-Είναι η Ανύπαρκτη.
Μου λείπει ο Κεμάλ,με τους λίγους,απλοϊκούς,σκληρούς ανθρώπους πού'χει κοντά του.Αυτούς που σ'αγαπάν χωρίς να νοιάζονται.Που νοιάζονται και δεν σε ξέρουν.Που σε ξέρουν Χωρίς.Και τον έχω.
Μια μέρα θ'αναρτήσω ένα πόοοοοοστ και θα λέγεται "η κατάφαση". Ως τότε θα ήτανε ελάχιστα παρακινδυνευμένο,μη σου πω ακραιφνώς απόλυτο,στο βαθμό που είναι γενικά τρις. Δεν Θα Μιλήσουμε Ποτέ.
Πουλάω.Τα πάντα.Εκείνα που δεν υπήρξε σε καμιά περίπτωση περίπτωση νά'ναι δικά μου για να τα πουλώ.
Νέα Ζηλανδία σού'ρχομαι.
Νέα Ζηλανδία μη με περιμένεις.
Νέα Ζηλανδία με θυμάσαι;
Ω,Νέα Ζηλανδία πανέμορφη.
Ω,Νέα Ζηλανδία ακριβή,δυσθεώρητη και αγαπημένη.
Νέα Ζηλανδία,πάλι και πάλι θα χαθούμε στο δρόμο και δεν θα φτάνει το βλέμμα του ενός στον άλλο,κι οι φίλοι θα χαθούν, θά'ναι δίπλα δίπλα μα δεν θα φτάνει το βλέμμα του ενός στον άλλο,στον ίδιο δρόμο που διάλεξαν - δε διάλεξαν δεν έχει σημασία.
Πάω να κλάψω.
Χωρίς μάτια.
Τα πούλησα.Χωρίς κλάματα............

Blackbird

Ωραίο τραγουδάκι , δε λέω.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ

μαύρος ο κεραυνός λάμπει πάνω από τα κεφάλια.
οι θύελλες εκνευρίζονται άμα τις αφήσει κανείς χωρίς πρωινό απρόθυμος να εμφανιστεί μπροστά στον εαυτό της ευταρίζοντας.Από πάντα.
Και για πάντα ο άνεμος φτύνει και περιφρονεί τους οποιουσδήποτε άλλους. Παραμερίζει,σπρώχνει,διαγκωνίζεται,τρέφεται με τροφές ακατονόμαστες και με παρατάει και με νομίζει για πεθαμένο,μα τόσο του κόβει μοναχά.Γιατί λέω να μην πεθάνω.Όχι εδώ κι οπωσδήποτε όχι τώρα.Δεν είμαι στο μουντ,αν με πιάνεις.Ούτε και πουθενά αλλού,τά'χουμε πει αυτά.
Θυμάσαι; Σε σένα μιλάω. Μην κοιτάς πίσω,δεν υπάρχει άλλος κανείς.Μας πιάσανε.Αυτό ήτανε.Η καμπάνα θα κελαηδήσει καθώς θα τη χτυπάνε οι σταγόνες της μπόρας.

Δεν είμαι εγώ Εκείνος Που Πάει στην Κατερίνη.

Αφελή Μεφιστοφελή δώσε μου ένα φιλί.

Γυρνάω πίσω και κοιτάω και είναι όλα εκεί.Τα καθημερινά, τα απλά ,τα κάποτε δεδομένα και τώρα δυσπρόσιτα.Που ήτανε πραγματικά.'Η τέλος πάντων έτσι νόμιζα εγώ.Και τώρα δεν είναι.Κι εγώ δεν είμαι.Εκεί.Και όπου και νά'μαι,ξέρω,σε λίγο θα'χω φύγει.Και θα κοιτάω προς τα πίσω εδώ.Κι οι γέφυρες που έχουν πέσει δεν φαίνονται πρόθυμες να ξαναστηθούν.Κανένας απ'όσους δεν ξέρω δεν θα προσπαθήσει να τις μιλήσει ευγενικά και να τις πείσει.Να τις ψήσει.Και οι γέφυρες δεν πρόκειται να ξαναστηθούν και γω θα χαίρομαι μες την άγνοιά μου και θα την κανακεύω.
Δεν είμαι πουθενά και σε λίγο φεύγω. Και όλα είναι πίσω.Και όλοι είναι πίσω.Εγώ πάλι δεν είμαι.Τι έχει μετά;
-Αφελή!
Πάντα φοβόμουν πως ξέρω.Συνήθως είχα δίκιο μα δεν τό'ξερα.Και τώρα δεν θα μάθω ποτέ.Άσε που τώρα δεν θα ρωτήσω.Για ποιον με περάσατε;
Είμαι εκείνος που θα κάνει δυο κοτσίδες.Και μετά θα εκτιναχθώ,κοιτώντας πίσω.Αυτό ξέρω,αυτό εμπιστεύομαι.Το πίσω,το πριν.Και πάω στο μετά.Γιατί δεν αντέχω -έτσι μού'πανε- μην έχω κάτι για να απαρνιέμαι καθώς θα κλαίω που θα μου λείπει και είναι αδύνατον να πάω ξεφόρτωτος.Οπουδήποτε.
-Και για μπάνιο;
-Και για μπάνιο.
-Μα θα πνιγείς!
-Πνιγμένος είμαι,δε βλέπεις το σάκκο μου;
-Είναι ο σάκκος του πνιγμένου αυτός που σου κυρτώνει την πλάτη και κάνει τα πόδια σου να τρέμουν;
-Α,όχι,αυτό είναι το αυτοκίνητό μου, ο σάκκος μού στέρησε τον άχρηστο πια αέρα που ανέπνεα και ανοίγοντας τα μάτια του τόσο που χωρούσε μέσα ο ουρανός και όλα που βλέπουμε φέρθηκε παράξενα.Με μια παραξενιά απρόσμενη και αντιπαθητική.
-Απ'όλες τις παραξενιές αυτή;!!
-Απ'όλες τις παραξενιές αυτή.Που είναι σαν μαχαίρι που χαϊδεύει το πιάτο και σα νύχι στο μαυροπίνακα.Και που τρύπωσε στον εξαφανισμένο μου βαρύ και άχρηστο σάκο (καλό και μ'ένα κ) την ώρα που χτυπούσε κάτι παιδάκια.Αναίτια.
-Μα πώς αλλιώς;
-Θα σου πω αύριο,που θά'χω φύγει και θα λείπω.

Σαμοθράκη

Ασφαλίτες σουλατσάρουν ανάμεσα στις σκηνές δίνοντας κοφτές διαταγές στα λυκόσκυλά τους.Μπάτσοι μαζεύουν τα νεαρά παιδιά από το δρόμο κατά ομάδες για ένα μονοφυλλάκι.Κυνηγάνε και τρομοκρατούν τον κόσμο που κατασκηνώνει με τα παιδιά του στα δάση που αγαπάει.Πιάνουν τους φίλους μου τραγουδάνε στην παραλία για έναν ξεχασμένο ψύλλο με τις δημοτικές αρχές μπροστάρισσες.
Χμμμ...

Αλχημείες και Λιοντάρια

Σκόπευα να σου μιλήσω για τον κύκλο που είδα ξαφνικά σήμερα να κλείνει.Δεν έχω όμως και τίποτα να σου πω σχετικά.'Ντάξει, μπορώ να αφήσω υπονοούμενα,εξάλλου έτσι διασκεδάζω.Μπορώ και να μην το κάνω.Φοβερές προοπτικές, ο καθένας θα συμφωνούσε.
Είναι φάση οι κύκλοι,φασάρα μη σου πω.
Και είμαι μέσα, ή κοιτάω απ'όξω και νομίζω ότι ανοίγουν και κλείνουν και στριφογυρνάνε και εκείνοι δεν έχουν ιδέα ότι μιλάω γι'αυτούς και δεν τους νοιάζει να ξέρουν τι λέω.
Πάω να χαθώ και να αναληφθώ στις ρεματιές και στα γκρέμια.Τα πλατάνια μου με φωνάζουν.

1379.4: Ταξιδιωτικό σε μέρη πού'χω ξαναπάει ( αν δεν θυμάμαι ν'αναπνέω θα σκάσω )

Fast and furious we ride the universe
Ο Γιώργος:"Αρτέμη για πού;" καλοί οιωνοί αυθαιρέτως ορισθέντες και ληφθέντες υπ'όψιν,επιτέλους στον περιφερειακό και έξω,ανοίγει η μηχανή,επόμενο καρέ τα τούνελ της εγνατίας,ωραία,αλλά την άλλη φορά (δεν μπορεί παρά να υπάρξει κι άλλη φορά) καστανιά και σαραντάπορος,έχασα τη στροφή,ο παππούς στο χωριό που δε θυμάμαι τ'όνομά του,ανάμεσα στο κηπουρειό και το μέτσοβο μού δίνει τη μάνικα να βάλω μόνος μου αμόλυβδη όσο πάρει,κοιτάει τη μηχανή και κάτι λέει για τα σαμάρια πού φόρτωνε το μουλάρι,δεν καλοακούω μέσα από το κράνος και κουνάω το κεφάλι χαμογελώντας μέσα από το κράνος,
We accelerate, no time to hesitate
για μια ακόμη φορά βλέπω τα γιάννενα πέντε στροφές μετά από το άσπρο κτίσμα,για μια ακόμη φορά βγάζω την ίδια διαφορετική φωτογραφία,ξέρω καλά το δρόμο,την πρώτη φορά,το 1987 χανόμουν γύρω από τα κτελ,ξανασυμβαίνει τώρα,φτάνω,δεν κρατιέμαι,βγαίνω βόλτα,πάω παντού (σχεδόν),τι άλλαξε; η πόλη,εγώ,η εικόνα πού'χω για τον εαυτό μου,πάω παντού (σχεδόν),ο ζήκος είναι μουλτιράμα,πίσω ,κρύβομαι ως το πρωί,
Unearthing every fault go headlong into any dare
τις νταλίκες μου μέσα,ωωωπ,καφεδάκι πριν το μεσολόγγι,οι αλβανοί πίνουν μπύρες,ωραία φάση,μπύρες το μεσημεράκι,δυο μέρες αργότερα οι μπύρες το μεσημεράκι στην πλατεία μού φέρνουν πονοκέφαλο,πού πάω γαμώτη μου,πολλές ώρες και ντάλα ήλιος,ο σβέρκας μου πονάει,θήβα,πούστη νταλικέρη δε θα με σκοτώσεις εσύ,δε δουλεύει πάλι η κόρνα,δεξιά για βαρυμπόμπη,οι φίλοι μου,
Look before you leap has never been the way we keep our road is free

βεϊκου και γαλατσίου,τσίου τσίου, δεν πήγαμε βόλτα,σόρυ,ένα συνονθύλευμα άσχημων πολυκατοικιών κοντά σ'ένα σταθμό που δε θυμάμαι τ'όνομά του,οι αθηναίοι φίλοι μου πάνε πάντα πολύ γρήγορα για τα γούστα μου και τσιτώνω,μα τι να πεις,έτσι πάνε,φεύγω,η γνωστή εθνική τώρα,το τιντιέμ διασκεδάζει κι εγώ πάω και καμιά φορά σταματάω,πού πήγε ο λεβέντης;,η προσοχή στιγμές απο-προσοχοποιείται,η αντίληψη αλλάζει,για το χώρο,την κίνηση,στιγμές μόνο,εεεεεπ! το νου σου!,τι φάση κι αυτή,νυχτώνει και καθαρίζω τη φιμέ ζελατίνα,μετά από λίγο στην περιοχή του αξιού τα ιπτάμενα πολύποδα πλάσματα είναι μεγάλα,όχι αστεία,τα πτώματα τους στραπατσαρισμένα χιλιοστά από τη μούρη μου, δε βλέπω,δε βλέπω και 170,καλό,τα διόδια στα μάλγαρα πώς τους ξεφύγανε;,είναι τα μόνα που οι υπάλληλοι δε φοράν μπλουζάκια με λογότυπα εταιριών που τα εκμεταλεύονται και συνομωτικά σου κάνουν νεύμα με τα μάτια και σου λεν "φύγε",όπως πριν τις εταιρίες
We blaze with scorching heat, οbliterations everywhere
τέλος.

Street Parade (γεια σου κυρ-νομάρχη)

Για δες.

I have finally come to realise

'Ημανε λέει σ'ένα τσιμέντο απάνω.Απέραντο και ίσιο.Που δεν ήταν όμως έρημος.
Και τώρα εκεί είμαι.Τριγύρω τίποτα.Μόνο από πάνω μου μια μνήμη άσχημη που με κάνει να νοιώθω πως κάτι κακό θα συμβεί.Με προδιαθέτει.Και μένα είναι να μη με προδιαθέσεις.
Ξαφνικά που λες,(καθόλου ξαφνικά,όπως σου είπα πριν,αλλά τέλος πάντων) ανοίγει μια καταπακτή στο τσιμέντο,τσιμεντένια κι αυτή και θέλει να με ρουφήξει.Και γω,που έχω ήδη προδιατεθεί κατάλληλα,βουτάω.Και με καταπίνει και στροβιλίζομαι και ανοίγει μια άλλη καταπακτή και συνεχίζω να κατρακυλάω με το κεφάλι μπροστά.Πολλές καταπακτές,τι να σου λέω.Και δεν αφήνω καμιά.Αρχίζω και ζαλίζομαι,μα είναι πλέον αργά.Δε γαμείς,σκέφτομαι.
Και παίρνω φόρα που λες,σταματάω τα πάντα,τα πάντα γίνονται πάλι τσιμέντο και παίρνω φόρα και του ορμάω.Του τσιμέντου.Με το κεφάλι.Και το σπάω το κεφάλι μου,σπλάτερ φάση,με κόκκινα ζουμιά να τρέχουν και να παραβγαίνουν με τα σάλια.Και γίνεται μετά κάτι που μου συμπιέζει το στραπατσαρισμένο κεφάλι και κάνει να τρέχουν όλοι πιο γρήγορα.Σάλια,μύξες,αίματα,δάκρυα.Είμαι ένα σφουγγάρι, με ζουπάν και γω αδειάζω.Σάλια,μύξες,αίματα,δάκρυα.Και κάτουρα για έξτρα δυσωδία.
Και όταν έχουν όλα τελειώσει είμαι ξαπλωμένος μπρούμυτα στο γνωστό μου τσιμέντο.Στεγνός,καθαρός και ξεκούραστος.Μα δε μ'αρέσει.Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάω τριγύρω.Τίποτα,μόνο τσιμέντο παντού.Ησυχάζω κάπως γιατί ξέρω πως σύντομα μια μνήμη θα αποφασίσει για μένα.Χωρίς πολλή σκέψη και συναισθηματισμούς.Και θα εξαφανιστώ πάλι.
Όχι για όλους,το ξέρω.

Ο Γιος του Μαύρου Κτιρίου

Ήτανε σκοτάδι.Έτσι υπέθεσε,εξάλλου δεν είχε μέτρο.Σύγκρισης.
Βαθύ σκοτάδι,που δε βλέπεις τίποτα.Και ήτανε μέσα σ'ένα δωμάτιο,σε κλειστό χώρο τέλος πάντων.Περιτριγυρισμένη από κτισμένους τούβλινους τοίχους.Από αυτούς που συνήθως έχουν για σπλάχνα σωλήνες νερού και ομοβροντίες καλωδίων.Τα τελευταία δένονται μεταξύ τους και απογειώνονται.
Δεμένα.
Και πάλι υπέθετε,αλλά αυτή τη φορά βάσιμα: είχε περάσει όλη τη ζωή της περιτριγυρισμένη από τέτοιους τοίχους.Εκτός από τότε που ήτανε μικρή κι είχανε πάει στα Βρασνά.Οπότε λογικά και τώρα υπήρχαν τοίχοι,ντουβάρια γύρω γύρω να τη φυλάνε.Στατιστικά ήταν σίγουρο.Αλλοτρόπως αλλοτρόπως.
Κι αγάπες να τη φιλάνε.
Φαντάστηκε πως ένοιωσε το σώμα της να σκύβει και να κουλουριάζεται,σαν για να προστατευθεί.Σφιχτά γύρω από τα γόνατα και πιο σφιχτά μέσα στο στήθος.Πιο σφιχτή η καρδιά.Άσε που έτσι δεν θα την έβλεπε και κανείς.Ήταν σκοτάδι βέβαια,αλλά έτσι κι αλλιώς δεν θα φαινότανε.
Κι ήταν ωραία,δήλωσε αργότερα φανερά καταπονημένη.Ήταν δυσάρεστα,σκοτεινά και κρύα και στριμωχτά και φοβόμουνα πως θα μάθω τι φοβάμαι.Ήταν ωραία.
Φάνταζε πολύ όμορφη από κει.

Το Μαύρο Κτίριο

Έφτασε που λες η χάρη μου στο Βελιγράδι.Μπλα,μπλα,μπλα.
Λοιπόν,τους τύπους τους είχανε βομβαρδίσει,τα ξέρεις αυτά (εγώ που δε νοιώθω και πολλά πολλά,δε θυμόμουν καν πότε,το '99 μού'πε ο Κυριάκος).
Έχουνε αφήσει λοιπόν κάτι κτίρια βομβαρδισμένα να μείνουν έτσι,χωρίς να τα επισκευάσουν,ερείπια.Δε λέω,είναι έντονο το συναίσθημα να τα βλέπεις να στέκονται μισογκρεμισμένα και άδεια.Εκεί που λύγισα όμως ήταν σ'ένα παραδίπλα κτίριο,που λειτουργεί ακόμα.Θεόρατο,με μια βαριά μαντεμένια πόρτα μισάνοιχτη και μέσα ανθρώπους.Είχε αυτό λοιπόν το κτίριο κάτι σημάδια από μπόμπες που δεν το κατέστρεψαν,το τραυμάτισαν μόνο.Κι εκείνο κουβαλάει τις πληγές του και συνεχίζει να είναι.Και πονάει που οι φίλοι του πεθάναν παραδίπλα.Και είναι.

She was my steady date until she put on weight , uh-huh, oh yeah

Big Legged Emma
-Αντρέ μ'έχεις κουράσει.
-Σάλτα γαμήσ'.
Κι έτσι κόβεται η διάθεση να κρίνω εποικοδομητικά.Τους άλλους.

Χωρίς πολλά πολλά

ΠΑΤΣΑΣ

Μετά από τέτοιο μεθύσι
ξέρω τι θα γίνει
θ'ανέβουμε στις ρόδες
θα τρέξουμε λίγο
κι αφού τις δέσουμε και
περάσουμε το σύννεφο,
θα πετάξουμε τα κορμιά μας
στις καρέκλες
για ν'αρχίσει η τελετή.
Όποιος καταλαβαίνει ξέρει
και σωπαίνει
όσοι μπήκαν στο νόημα
νοιώθουν την απόλαυση
χώρια τη γεύση.
Φάτσες σταλμένες απτο
διάβολο,τσιγκελωτά
μουστάκια λαδωμένα
τραβάν τη μπόχα
και τα βλέμματα παντού.
Σε λίγη ώρα η λίγδα
θα φτάσει στις μασχάλες
για νά'ρθει η ρετσίνα
να ξεπλύνει την ντροπή.
Παγωμένος αέρας
στα μέτωπα πάλι,
μια κάψα στα στήθια
κι οι ρόδες αρχίζουν
να γυρίζουν πάλι.

Κι αν δεν έζησες την Επτάλοφο και τη Νεάπολη τότε
κι αν δε θυμάσαι το Λευτέρη,τον Ηλία,το Εδεσσαϊκόν
κι αν -λέω- δεν έχεις φάει πατσά μόνος είκοσι χρόνια μετά...


δε γαμείς....

Τελικά δεν υπήρχε εμπόδιο

-Τελικά δεν ήτανε τίποτα,ε;
-Τι πράγμα;
-Όλη εκείνη η μανούρα.Σε είχε πειράξει,μη μου πεις όχι.
-Όχι.
-Ναι,καλά τώρα.Μα για ποιον με περνάς τέλος πάντων;
-Μα ποιος είσαι τέλος πάντων;
-Σε παρακαλώ,μην αποπροσανατολίζεις τη συζήτηση,προσπαθώ να σε βοηθήσω.
-Θέλω βοήθεια,ε;
-Μην το παίρνεις στραβά.
-Καλά.
-Εννοώ πως αν με άφηνες θα μπορούσα ίσως,και,πίστεψέ με,δεν θέλω να δημιουργήσω προσδοκίες που αργότερα θα γυρνούσαν και θα μας τσιμπούσαν.
-Τσιμπάνε μωρέ οι προσδοκίες;
-Οι προσδοκίες ε; Κοίτα... τσιμπάνε είναι μια λέξη,πόση σημασία μπορείς να δώσεις στις λέξεις;...
-Πόση;
-Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις.
-Αν παραγγείλω νωρίτερα;
-Τότε ναι.Θα είχες και την επιλογή του είδους της απαντήσεως που θα προτιμούσες.
-Έχετε κάτι σε αποκαρδιωτική που κόβει τα πόδια του εκάστοτε ενδιαφερόμενου;
- (;;) Ναι,αλλά νόμιζα πως θα ζητούσες μια θετική,ελπιδοφόρα απάντηση,από κείνες που δίνουν φτερά στην καρδιά και σε ξημερώνουν εκεί όπου αυτά δεν έχουν σημασία και είναι κανείς ολόκληρος και περπατάς και λάμπεις και δεν έχει σύννεφα και τους αγαπάς.
-Ποιους;
-Τους εαυτούς σου.Εκεί όπου αγαπάς τους εαυτούς σου.Τι λέω,εκεί αυτά δεν έχουν σημασία,δεν υπάρχουν οι γνωστοί-άγνωστοι πολλοί εαυτοί.
-Ε,αυτή!
-Είσαι μόνο εσύ και δεν είσαι ο μόνος.
-Είσαι μόνο εσύ και δεν είσαι μόνος.
-Είμαστε εμείς.Πάμε.
-Ναι,πάμε.Τώρα;
-Ναι,τώρα.

-Και μετά; -Και μετά ήρθε ο........... *

* Μ.Σιγανίδης

ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς

-Καλησπέρα,τι γίνεται;
-Το ξέρεις ότι είσαι και πολύ απίθανος;
-(!;)Ε,καλά τώρα.
-Μα ναι,αλήθεια,είσαι και ο πρώτος σου λέω.
-Ευχαριστώ,τι να πω... τα λες όμως λίγο υπερβολικά.
-Σσσσσσ,δε βλέπεις ότι έχω δουλειά;
-Καλά,σόρυ.
........................................
-Πώς τα καταφέρνεις όμως ρε παιδί μου και είσαι τόσο γαμώ τύπος;
-Κοίτα,τώρα που το λες,'ντάξει,καλός είμαι.Runs in the family.
-Το ξέρω,το ξέρω,τό'πα και θα το ξαναπώ:Είσαι ο καλύτερος.Με διαφορά.
-Με κολακεύεις,ντρέπομαι λίγο έτσι που τα λες.
-Μα τα εννοώ.Τα εννοώ,δεν θα τά'λεγα αλλιώς,το ξέρεις καλά αυτό.Θεέ.
-Βρε παιδί μου... ξέρεις κάτι;
-Δε μπορώ τώρα, μιλάω.Δείξε λίγο σεβασμό.
-Ωχ! Συγγνώμη,εγώ δεν...
-..............
...........................................
-Λοιπόν,τι έλεγα; Α, ναι,πολύ σε εκτιμώ.
-Κι εγώ σε εκτιμώ.Πολύ.Μ'αρέσει που τα λέμε.Ωραία δεν περνάμε;
-Ναι,ναι!Απίθανα!Τρελαίνομαι για την παρέα σου.
- :)
- :)
-Ξέρεις,την άλλη φορά,αυτό που...
-Φύγε επιτέλους από το δρόμο μου!Μ'εμποδίζεις,πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό για να το καταλάβεις; Αμάν πια!


(ο τίτλος είναι στίχος του Κώστα Τριπολίτη)

'Εβαλα καινούρια δόντια, θες να βγούμε το βράδυ;

Εντάξει; Το παραδεχόμαστε όλοι,ή έχουμε ακόμα προβληματισμούς; Θα επαναδιατυπώσω για να έχουμε χρόνο να το σκεφτούμε και να μην καταλήξουμε ποτέ: Είναι καλύτερο να μην ξέρεις.Είναι πιο λειτουργικό,το παραδεχόμαστε όλοι,έτσι;
Λιγότερο γαργαλιστικό; ναι.
Όχι και τόσο ικανοποιητικό για την ιδέα πού'χω για τον εαυτό μου; σίγουρα.
Δε σου το λέω,μα ξέρε το: προτιμώ να μην ξέρω.

Θ.Κ.Κ.

Σήμερα ήταν (και πάλι) η πρώτη μου μέρα στο Θιβετιανό Κομμουνιστικό Κόμμα.Κρατάω την ανοιξιάτικη μέρα,τη μπάλλα που έφυγε από το φράχτη και πήγαμε να τη φέρουμε και το φορτηγό που βλέπαμε να ξεφορτώνει κοπριά.Πολλά θέλει νομίζεις ο άνθρωπος;

Ψηλά και μπροστά

Γυρνώντας από τη δουλεία μου πριν λίγο αντιλήφθηκα το φεγγάρι.Ένοιωθα εκείνο το ωραίο που νοιώθω καμιά φορά όταν είμαι πάνω στη μηχανή, αλλά αντιλήφθηκα το φεγγάρι. Ήταν κάπως προδιαθετημένο απέναντί μου, δεν ήταν δύσκολο να το φανταστώ. Ήταν επίμονο και ελεγκτικό.Και ήταν συνεχώς μπροστά και πάνω μου. Ήτανε (είναι ακόμα) λίγο πιο άδειο από πανσέληνο -ξέρεις πόση σημασία δίνω στην σαφή ορολογία όσον αφορά στα αστρονομικά ζητήματα.Και κάτι είχε μαζί μου. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως θα βγω τώρα στο μπαλκόνι και θα το κοιτάξω επίμονα για λίγη ώρα,όσο κρατάει το τσιγάρο μου. Θα νοιώσει πως δεν παίζουν μαζί μου.

Σαλαμίνος και Δόξης

Κατεβαίνω τη Σαλαμίνος και πριν το λιμάνι μπαίνω αριστερά στη Δόξης.Ψηλά στα αριστερά βλέπω το γωνιακό παράθυρο της βιοτεχνίας τετραδίων Σάλκο,του Κοέν που δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα.Εκεί δουλεύει ο πατέρας μου.Κάτω είναι παρκαρισμένη η μαύρη bmw με το καλάθι.Είχε κι έναν άλλο Εβραίο αφεντικό ο πατέρας μου μετά τον Κοέν.Τον Δαβίδ Μπενφοράδο.Αυτός είχε την επιχείρησή του -πώματα μπουκαλιών,αρωματικές ύλες,κάτι τέτοια- δίπλα από κει που είναι σήμερα ο Μύλος και απέναντι από το Βίλκα.Μπορεί και να την έχει ακόμα.Ο Κοέν πάντως δεν έχει τη Σάλκο,τουλάχιστον όχι εκεί.Στην παραδίπλα πολυκατοικία -συνομήλικη και στα ίδια χάλια- έχει το λημέρι της τώρα η βίδα.Τώρα,πού την βρήκα εγώ την ανάμνηση-εικόνα που σού΄πα στην αρχή,δεν ξέρω.Γιατί την εποχή που διαδραματίζεται εγώ ήμουν πολύ μικρός για να πήγαινα μόνος μου.Πήγαινα πάντως.Θα ρωτήσω τη μάνα μου, "ποιος με πήγαινε μάνα;" θα φωνάξω με καημό Ξανθόπουλου.Είχα δει και τον Κοέν.Σού είπα,ήμανε μικρός και δεν μπορούσα να φανταστώ πώς είναι ο Εβραίος,ήταν στα όρια του μύθου,ή κάπου εκεί.Μπήκα μια μέρα στο γραφείο του,που λες.Ψηλός ξερακιανός με μια κάπως τρομακτική καλοσύνη.Έτσι μου είχε φανεί.Έτσι νομίζω τώρα.Τον Δαβίδ Μπενφοράδο δεν τον είχα δει νομίζω,ή τον είδα και δεν μούκανε εντύπωση,τι να σου πω.Εκεί θυμάμαι όμως ότι πήγαινα με το ποδήλατο.Περνούσα τις γραμμές,έπαιρνα τη Γιαννιτσών,πάλι γραμμές,τα γύφτικα.Από κει πηγαίναμε και στο γήπεδο του Θερμαϊκού για μπάσκετ και ποδηλατάδα από τέτοια μαγικά μέρη.Βρωμούσανε τα σφαγεία.

THE RETURN OF THE ARCHONS

Μίλα μου για γαμάτους τίτλους

Γιούχου!

Τίποτα, ένα γεια είπα να πω.
-Είπες να πεις, ε; και είπες;
Ναι, και τώρα θα ασχοληθώ με κάτι άλλο.
-Λες και υπήρχε περίπτωση να μην κάνεις αυτό ακριβώς.
Μην πας να με μπερδέψεις.
-Καλά, δεν πάω.
Καλά, πήγαινε.
Ε, να πηγαίνω εγώ...
Επισκλοβούτως.
-Ούτως, ούτως.
Σαν το Star Trek δεν έχει.

Μαντρί Νωρίς Τσίνορα

Είμαι θυμωμένος.Με τους δημοτικόμπατσους του Μαλάκα Που μας Αξίζει (με το καλό να βγάλουμε και τον Ψωμιάδη).Θα σου πω λοιπόν για την άλλη μαλακία που με θύμωσε τρία χρόνια πριν.Παίρνω που λες τηλέφωνο τους γιατρούς χωρίς σύνορα (τρομάρα τους) και λέω το και το,είμαι νοσηλευτής,θέλω να γίνω εθελοντής για σας.Α,ωραία,μου λέει,τυχαίνει να έχουμε ενημέρωση για τους υποψήφιους εθελοντές,έλα να τα πούμε.Πάω κι εγώ,ήταν και άλλοι δέκα τόσοι άνθρωποι εκεί,μας είπανε ,μας έδειξαν,μπλα μπλά,τέλος.Ποιοι από σας αγαπητοί ενδιαφέρονται στ'αλήθεια να συμμετέχουν σε αποστολή;Εγώ! σηκώνω το χέρι μου.Μάλιστα.Έλα μεθαύριο να τα πούμε.Φέρε βιογραφικό και τα σχετικά.Φτιάχνω και γω μια βιογραφικάρα να (όχι,δεν είχα έτοιμο),βάζω μέσα την επαγγελματική μου εμπειρία,τις ειδικεύσεις,τις εκπαιδεύσεις,τα σεμινάρια,τη μούρλα μου,με ενδιέφερε βλέπεις να το κάνω αυτό.Να φύγω.Γίνεται μεθαύριο,πάω.Καλώσ'τον,καφέ θες,θέλω.Τα λέμε με την κυρία εκεί,και φαίνεται πως τα βρίσκουμε.Ανθρώπους σαν κι εσένα θέλουμε μου λέει,σε βλέπω να φεύγεις σύντομα.Πόσον καιρό πριν θες να σε ειδοποιήσουμε; Αμάν,σκέφτηκα,θα φύγω.Γιούχου.Είπα για έξι μήνες.Μου λέει,αν χρειαστεί τους κάνεις εννιά; Άκου λέει... Με δυο βδομάδες προειδοποίηση είμαι εντάξει παιδιά,λέω.Ολράιτ! μου λέει,θα σε ειδοποιήσουμε.΄Εκανα μεγάλη χαρά εκείνο το διάστημα.Άρχισα να αγοράζω είδη Αφρικής,να πάιρνω αέρα άδεια από τη δουλειά (κουφάλες θα φύγω,σκεφτόμανε).Εν τω μεταξύ,περνούσε ο καιρός.Η Έτσι μούχε πει σε κάνα μήνα.Περνά ο μήνας,παίρνω γω τηλέφωνο,λέω δε με ξεχάσατε,ε; Όχι,τι λες,είναι θέμα χρόνου να ανοίξει θέση,θα σε ειδοποιήσω.Περνά ο καιρός,παίρνω πάλι εγώ τηλέφωνο,λέω ρε Βάσω αργούμε,τρέχει τίποτα; Όχι,όλα καλά.Καλά.Συνεχίζω να παίρνω άδειες και να ονειρεύομαι το Πρώτο Πρωινό Κάτω από Αφρικάνικους Ουρανούς.Συναντώ στο άσχετο και την άλλη κυρία της παρέας,με βεβαιώνει κι αυτή πως φεύγω σύντομα.Στο τρίτο τηλέφωνο,κάνα τρίμηνο πριν από την Πρώτη Επαφή μου λέει έλα από δω,να σου πω.Πάω.Ξέρεις,μου λέει,οι Βέλγοι- διεθνείς -ξέρω -γω- τι -σκατά- msf δεν δέχονται την αίτησή σου.Βρε αμάν! Γιατί; Επειδή, λέει, άκου τώρα μαλακία,έχεις εφτά χρόνια εμπειρία στο ψυχιατρείο,είσαι ειδικευμένος σχετικά και για μας δεν είσαι νοσηλευτής,είσαι κάτι σαν ειδικός ψυχικής υγείας.Μπράβο,λέω,καλό,αλλά ξέρεις,ό,τι κάνει ένας νοσηλευτής χωρίς τα παραπάνω,ξέρω να το κάνω κι εγώ.Εξάλλου είμαι ο ίδιος υπέροχος τύπος που ήμουν ως χθες.Ναι,αλλά δεν μπορούμε να σε στείλουμε ως απλό νοσηλευτή και οι θέσεις για ειδικούς ψυχικής υγείας είναι λίγες και προτιμούνται ψυχολόγοι.Λογικό.Βρε αμάν λέω,νοσηλευτής είμαι τζόγια μου,μη με τρελαίνεις,να ξανακάνω αίτηση χωρίς πλούσιο βιογραφικό; Όχι,σε μάθανε τώρα.Από την μια δηλαδή κάνουνε καμπάνιες και σαμπάνιες για νέους εθελοντές και ο κόσμος έχει ανάγκη και ελάτε να προσφέρετε και δεν υπάρχουν αρκετοί και τρίχες κι από την άλλη αχ,μας πέφτετε βαρύς.Μαλάκες.Ξέρεις όμως ,μου λέει,γίνεται τον ιούλιο στη βαρκελώνη ένα σεμινάριο για εθελοντές,άμα θέλεις σε στέλνω,σε εκπαιδεύουν και μετά,δε μπορεί,θα σε στείλουν.Ε, λέω θέλω! ΟΚ! Κανονίζω την (υπόλοιπη) άδειά μου για τις ημερομηνίες που μου είπε και περιμένω.Περιττό να στο πω,ε; Ποτέ δε με ειδοποίησαν.Κι όταν πήγα πάλι εγώ να ρωτήσω,όλη η προηγούμενη ζεστή συμπεριφορά "είσαι ένας από μας" και τέτοια,είχε γίνει δημοσιουπαλληλική αδιαφορία και εμετικές δικαιολογίες.Και δεν κάθομαι στο πραγματικό δημόσιο,σκέφτηκα.
Θύμωσα,απογοητεύτηκα,χώρισα."Σκατά στους Γιατρούς χωρίς σύνορα" διακυρήττω έβερ σίνς.Και εδώ και κάνα μήνα αρχίσαν να μου στέλνουνε μέιλ με ανοιχτές θέσεις και πίπες (συγγνώμη πίπες).Τους έστειλα σχετική απάντηση.Ίσως σε τρία χρόνια να σου πω για τον τωρινό θυμό μου.Καλά να είμαστε.

Ησυχία!

Θα σε ειδοποιήσω λίγο πριν εκραγώ.
Δεν έχω καν αρχίζει να βράζω.
Ωστόσο.
Και,το παραδέχομαι,μου ασκεί μια σχετικά ακατανίκητη έλξη το ζειν εγκεφαλικώς.
Ώρες ώρες.
Εγκεφαλικώς.Άρα;
Άρα εγκεφαλικώς,ταυτολογώ.
Επειδή το γιατί το βρίσκω ενδιαφέρον μόνο για πλάκα.
Ή για συνεννόηση.
Κατ'επίφασιν.
Τσ τσ τσ.
Άρα;
Άρα με συναισθήματα που μισο-αποκαλύπτονται.Όπως με το γυμνό σώμα και το γυμνό σώμα που μισο-αποκαλύπτεται.Έτσι.
Τι σ'αρέσει πιο πολύ;
Και τα δυο,ξέρω.

Μια μέρα με λιακάδα

Στραβός Γιαλός

Εγώ θα πάω.Έστω και μόνος.Σιγά μην αρμενίσω ίσια.Όχι εγώ φίλοι μου.Πα μουά.Με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω.Και γύρνα από δω και γύρνα από κει.Τα γυρίζω.Δημιουργώ έτσι -ο Δημιουργός- μια δίνη,μια ρουφήχτρα.Και εκείνη κάνει τη δουλειά της.Μόνη της.Δε χρειάζεται να την παρακαλέσω,καθοδηγήσω,ψήσω,παρασύρω.Εκείνη κάνει τη δουλειά της.Εγώ ξεγελιέμαι μόνο πως τη δημιουργώ.Δε συμβαίνει όμως έτσι.Γελιέμαι.Από μόνος μου,πώς αλλιώς;Ίλιγγος.Κωνσταντίνος Ίλιγγος,φανερός πράκτωρ.Έτσι μου συστήθηκε και γω πάλι -τι άλλο;- γελάστηκα.Χα!
"Θα γίνεις Κυρίαρχος" της έλεγα σοβαρά.Μάλλον θά'χει γίνει κυρίαρχος κάπου,σε κάτι,δε μπορεί.Ο καθένας είναι Κυρίαρχος.Και μη με ρωτήσεις σε τι κυριαρχεί,μπορώ και μόνος.Εγώ,ας πούμε,ξέρω κάνα δυο πράγματα που εύκολα μπορούν να μασήσουν πως είμαι ο Κυρίαρχός τους.
Παραλήρημα τέλος.

Έκανα τα μούτρα του αέρα κρέας

Τον έδερνα,εγώ κι άλλοι δέκα νοματαίοι από τις δέκα το πρωί ως τ'απόγεμα στις τέσσερεις.
Στη μία του δώσαμε είκοσι λεπτά ν'ανασάνει.Ο αέρας.
Πολύ μπουνίδι.
Τον είχαμε του χεριού μας,μη γελιέσαι.
Σε μια στιγμή ανοίγει το παράθυρο.Τρόμαξα πως θα μας ξεφύγει.Μετά είδα να μπαίνει από το παράθυρο Αυτό Που Δε Μπορεί Να Ειπωθεί.Τρόμαξα περισσότερο.Ακόμα τρέμω.
Προς το τέλος της άνισης μάχης επιτέλους καταλάβαμε: κάναμε όλοι μαζί "χου".
Με χαρακτηριστικά απειλητική διάθεση,μην ακούς τι λένε.Τον φυσήξαμε.Τον αέρα.
Αργότερα έτρωγα το Πήλινο Του Δικηγόρου.
Έτσι πέρασα τα Φώτα.

Tέλης

Είναι το χέρι που με ταίζει και είμαι και γω.Παίρνω ό,τι μου δίνει, τις πιο πολλές φορές όχι λαίμαργα,ξέροντας όμως πως χρειάζομαι αυτό που μου δίνει.Αναγκάζω τον εαυτό μου να αναγκάζεται να έχει ανάγκη και τις παροχές του,μα και την ύπαρξή του.Κυρίως με ενοχλεί,έτσι πείθω τον εαυτό μου.Αυτός πάλι δεν περνάει άσχημα.Ενίοτε.Σήμερα με παρατάισε.Φούσκωσα,αλλά τι τα θες,σου μιλάω για το χέρι.
Ναι,αυτό ήθελα να πω: Σήμερα μ'έκανε να νοιώσω καλά.Τού'κανα και γω παρέα,οπότε,ξέρεις,ό,τι δίνεις παίρνεις.Αχώνευτο αξίωμα,αλλά αξίωμα,όχι χαζά.Αξιωματάρα.Ό,τι δίνεις πάιρνεις.Κι αν σου φαίνεται πως παίρνεις λιγότερα απ'όσα αξίζεις,είναι που δεν δίνεις αρκετά.Κωλοαξίωμα σου λέω...
Ή μήπως όλα τελικά έχουν να κάνουν με γκόμενες;