(από σήμερα θα) Είμαι το παρελθόν

και η απόφασή μου είναι οριστική και θα παραμείνει αμετάκλητα οριστική μέχρι ν'αλλάξει.Με το Φως δε μού'κατσε.Έπρεπε να σου το πω για να ξημερώσει.Στο Φως είμαι καλός,δε λέω,μα με το παρελθόν χαλαρώνω.Καταλαβαίνεις,αποδίδω καλύτερα έτσι.Το Φως τό'χω,μα δεν ξέρω άμα είναι δικό μου.
-Έχει σημασία;
Το παρελθόν με βλέπει και γελά,γνωριζόμαστε,χαλαρώνω έτσι,σου τό'πα.Και ναι,θα σου το πω και αυτό:το μάγουλό μου νοιώθει καλύτερα να ακουμπά στο παρελθόν απ'ότι στο Φως.(ξέρεις,άμα είσαι κάτι,το Φως,το παρελθόν,Εκείνο Που Δε Λέγεται,Το συναίσθημα που κρύβουμε όλοι μας υποχρεωτικά και που σχετίζεται με την ανεξερεύνητη Ποθητή Περιοχή,οτιδήποτε,τότε εκείνο το κάτι το αγγίζεις με το μάγουλο,Βασικά αυτό είναι που κυρίως κάνει αυτός που είναι το Φως,το παρελθόν,κλπ).
Το Φως έχει απαιτήσεις.
-Ναι,αλλά είναι το Φως.
-Ναι,το παραδέχομαι.Μαγκιά.Αλλά έχει απαιτήσεις.Δεν είναι εγώ.
Είναι Σάββατο.Καληνύχτα.

Εγώ είμαι το φως

αλλά κουράστηκα.
Ζαλίζομαι σ'αυτό το πόστο.

Ο υπολογιστής μου αργοπεθαίνει

Σήμερα κατά τις 7 το απόγεμα έρχεται στα επείγοντα του Ψ.Ν.Θ. ένας τύπος -41 ετών,όπως θα μάθαινα σε λίγο- από την πόλη του, τρεις ώρες από τη θεσσαλονίκη.Με την τσάντα του έτοιμη με τα απαραίτητα,για να κάνει εισαγωγή (έτσι το λέμε εμείς). "Θέλω να ξεκουραστώ λίγο" λέει στο γιατρό και του εξηγεί ότι έχει κάνει ως τώρα 31 εισαγωγές και είναι καλά εδώ και χρόνια.Ούτε φωνές,ούτε ιδέες,μια χαρά,ζει με τον πατέρα του στο σπίτι τους και ψευτοδουλεύει,παίρνει ούτε 200 ευρώ το μήνα.Έχει ελαττώσει το κάπνισμα και τους καφέδες.Τελευταία όμως πιέζεται.Λίγο η δουλειά που τον κουράζει να ξυπνάει κάθε μέρα στις 4:30 το πρωί,λίγο ο αλβανός απέναντι που μες τα μεσάνυχτα τού γκαβλώνει και βάζει τέρμα μουσική,κουράστηκε και θέλει να μείνει λίγες μέρες στο ψυχιατρείο να ηρεμήσει.Τον ξέρει ο κ. Γ.,ο γιατρός,λέει.
"Γιατί, γιατρέ μου τι θέλω; Την ησυχία μου και να μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια."
Αυτά θέλει.
Είπα να σ'το πω.

Γεια σας λάθη μου

Ευτυχείτε!Ορμήξτε μέσα από το βαμβάκι.Μέσα από τις βαριές βελούδινες βυσσινί κουρτίνες.(Τα τρία β;).Μέσα από τις καλαμιές,μέσα από το δάσος,μέσα από τη βιοχλαπάτσα,τη χλαπάτσα,τι τα'κανα τα α;
Από κει που δεν το περιμένει κανείς.
-Ποτέ δεν περιμένει κάποιος.
Είμαι χαρούμενος.

Ανταρκτική με Παταγονία γωνία

Θα σού'λεγα κάτι επροψέ...
Που λες,γυρνάει ο Luis Sepulveda και μου λέει,προσπαθώντας να με ψήσει να διαβάσω τα "Χρονικά του Περιθωρίου" του:
''"Ήμουν κι εγώ εδώ,μα τη δική μου ιστορία δε θα την πει κανείς" έγραψε (πότε;) κάποιος (ή κάποια;) κι αναρωτιέμαι:όταν το χάραζε,είχε άραγε στο νου του το μοναδικό και ανεπανάληπτο προσωπικό του έπος,ή το'γραψε εν ονόματι όλων αυτών που δεν απασχολούν τις εφημερίδες,που δεν εμπνέουν βιογραφίες,που κάνουν μόνο ένα φευγαλέο πέρασμα από τη ζωή;"
Κι εγώ θα σου πω για μερικούς ανθρώπους που μου κάναν εντύπωση τελευταία.
Ο Σ. έχει συνεργείο αυτοκινήτων.Του πατέρα του το μαγαζί που το συνεχίζει αυτός.Κι έχει βοηθό το νεαρό Ν.,όπως ο πατέρας του είχε τον ίδιο όταν είχα πρωτοπάει.Ο πατέρας του είναι μάλλον λίγο πριν τη σύνταξη,ευτυχώς τον πήρανε οχταμηνίτη στο Δήμο.Χάρηκε ο Σ. Η γυναίκα του (αρραβωνιαστικιά του;) είναι κομμώτρια.Ο πατέρας του έπαθε ένα ελαφρύ έμφραγμα.Λαϊκά μες το μαγαζί,όπως πρέπει.Καφεδάκι να κεράσουμε;
Την Α. την είδα στην αυλή του ψυχιατρείου.Είχα χρόνια να τη δω.Πάντα μου άρεσε,έτσι και προχθές.Με το έντονο ροζ κραγιόν και ένα μοναχικό δόντι στο στόμα της.Κι εκείνη χάρηκε που με είδε και με φίλησε κι εγώ ανησύχησα για το κραγιόν."Όχι",μου λέει,"είναι ανεξίτηλο".
Μου πιάνει όπως πάντα το χέρι και δεν το αφήνει.Τώρα μένει σε προστατευόμενο διαμέρισμα στο κέντρο,καλά είναι."Θυμάμαι εγώ,με είχες κοιτάξει καλά τότε στην κλινική" λέει κι εγώ απολαμβάνω τη δική μου χαρά,τη μεγάλη που μ'ανατριχιάζει.Τέτοιες είναι οι χαρές μου,υπάρχει πρόβλημα;
Ο Δ. Είχε περάσει από το μπαρ επροψέ για ένα γεια.Στις 3 που έφυγα,μιλούσε ακόμη ασταμάτητα.Για τους φίλους ,τους εντάξει.Που σε κερνάνε ποτό και δεν περιμένουν αντάλλαγμα σαν τους Ολλανδούς.Τους είχε λυγίσει όμως και τους Ολλανδούς.Αυτός και ο σκύλος του.Στο τέλος,λίγο πριν φύγει από το Άμστερνταμ.Και είχε πάει στην Αθήνα προχθές να κατεβάσει το αυτοκίνητο.Δεν του άρεσε ο καφές στο Μοναστηράκι,οι φάτσες βασικά.Ευτυχώς είδε εκείνον τον τύπο που έπαιζε ποτήρια με νερό.Πολύ καλός,αυτός κι ο Κοεμτζής έκαναν το ταξίδι του να αξίζει.
Δεν ξέρω,μπορεί να σου ξαναμιλήσω για τους ανθρώπους που ξέρω.

Kοίτα,

είμαι όχι ακριβώς μεθυσμένος,αλλά επίφοβος.Αν ήμουν μεθυσμένος θα τά'γραφα τώρα όλα.Είμαι όμως μόνο επίφοβος.Περιμένω να κατέβει εκείνο το ντοκυμαντέρ για τη βαθιά θάλασσα και τρώγομαι να σου γράψω.Προσέχω όμως.Αύριο μπορεί να σου τα πω.Ασφαλής.
Βαθιά θάλασσα.Απώτερο διάστημα.Καμτσάτκα.Παταγονία.Μέρη που νοιώθω άνετα,μέρη έρημα.Μάλλον.
Ελπίζω να θυμηθώ να σ'τα πω αύριο.

Και μένα τι με νοιάζει;

Στην αρχή είχα ένα φορητό κασετόφωνο και το άλλο,του στερεοφωνικού,το μεγάλο.Έγραφα τη ρυθμική στο φορητό,μετά έβαζα την κασέτα στο μεγάλο να παίζει,έπαιζα το σόλο και τά'γραφα μαζί πάλι στο φορητό.Τόκανα μια- δυο φορές και μετά βαρέθηκα.
Χρόνια αργότερα,η Ζωή είχε ένα φορητό πιανάκι γιαμάχα με αυτόματους ρυθμούς και ακκόρντα.Χαμός.Δεν τά'γραφα εκείνα όμως και το ενδιαφέρον είναι πως μουσικές εκείνης της εποχής είναι που θυμάμαι ακόμα να παίζω.Που δεν τις έγραφα.
Μετά σκάει ο τετρακάναλος.Αποκάλυψη.Το πιανάκι πιάνει πάλι δουλειά,βάζω και εφέ,δε σου λέω τίποτα.
Μα η πραγματική γκράντε αποκάλυψη ήρθε συστηνόμενη ως το σικουενσεράκι του Βαγγέλη.80 χιλιάρικα,αλλά έσκιζε!Εκατοντάδες ρυθμικά σχήματα,με παραλλαγές,παρεμβάσεις.Και ακκόρντα!Καταλάβαινε τα ακκόρντα που τού'λεγα και τα χρωμάτιζε παίρνοντας πρωτοβουλίες όπου χρειαζόταν.Τότε είχα ξενυχτήσει πολύ.Έπινα τα τσιγαράκια μου και σχεδίαζα.Ακολουθίες,καταλήξεις,χρωματισμούς,υπήρχε μια λογική.Που τη δημιουργούσα ο ίδιος.Και έπαιζα φράσεις φίλες με τα παραπάνω.Που ταιριάζανε και το ξέρανε και ήτανε και πολύ εντάξει μ'αυτό.Και άκουγα το αποτέλεσμα χαμογελώντας μακάρια.
Μέχρι τώρα,σε περίπτωση που αναρωτιέσαι,το αποτέλεσμα είναι πάντα σε κασέτα.Από το τετρακάναλο και μετά χρωμίου.
Τότε ήταν ο Αρτούρ Πικέ που μεγαλουργούσε.Ο Αντρέ ξυνότανε.
Οι Επιπλώσεις της εποχής εκείνης παραμένουν αξεπέραστες.Αν και η Βίδα μπαίνει δυναμικά.
Με τα πολλά,να κι ο κομπιούτορας.Έξι μήνες μου πηρε να το μάθω και να το κάνω να δουλεύει το ρημάδι το κιουμπέιζ.Παραμυθιάστηκα,δε μπορώ να πω.Και το παραμύθιασμα δεν το εμίσησα,στο λέω.
Άρχισα που λες,να μην σχεδιάζω.Μπορούσα πλέον να γράφω συνέχεια και να κρατάω ό,τι μ'αρέσει,οπότε μες το φτωχό μυαλό μου θα γίνονταν όλα κάπως αυτόματα. (Εγω να σου πω,επιμένω:όλα αυτόματα γίνονται και επιλέγουμε να ξεγελιόμαστε σχετικά.Και το ξεγέλασμα μου στάθηκε φίλος,στό'πα.)
Και γίνονταν πράγματι όλα αυτόματα,αλλά ο ειρμός ήταν πλέον δυσδιάκριτος κι έσπαγε εύκολα.
Άκουγα το αποτέλεσμα (σε σι ντι,χωρίς φύσημα!) και δε χαμογελούσα.Δηλαδή χαμογελούσα,εντάξει,αλλά με το κεφάλι κάπως,πώς να στο πω...όχι με την καρδιά μου.Ο Αντρέ,που στο μεταξύ είχε βγεί από το υγρό κουκούλι του ήταν άλλος τύπος.Μυστήριος.
Σε λίγες μέρες λέω να σου δείξω την καμήλα μου.Απο δω που είμαι.Γι'αυτό στα λέω αυτά.
Α! κάτι που συνέβαινε και συμβαίνει και μπορώ να δώσω φαντασμαγορικές υποσχέσεις (σε ποιον;) σχετικά με τη συνέχισή του,είναι να τα ακούμε οι φίλοι και να ξεκαρδιζόμαστε.Χαίρομαι όταν οι φίλοι μου γελάνε.

Η ζωή πίσω από τις κουρτίνες

-Υποσχόμενο...
Ήταν ένας μια φορά που την τράβηξε.
-Την κουρτίνα;
Του άρεσε,μου είπε αργότερα.
-Την ξανάκλεισε;
Έτσι νομίζει ο άοκνος.
-Ο ποιος;
Εκείνος που δε βαριέται.Γιατί πού να βαριέσαι τώρα...Θέλει δουλειά.Θέλει κότσια.
-Όχι,δεν είναι κότσια αυτά που θέλει.Την ησυχία του μόνο.Το "κάθισμα".Το "κάθισμα". Ωραία αίσθησις.
-Τρομάρα σου.
Τέλος πάντων,να μη σου τα πολυλογώ,έχω γύρω μου κουρτίνες,κυριολεκτικά.Είμαι τριγυρισμένος από κουρτίνες.
-Και ηλιθίους;
Και μου φάνηκε λίγο πριν πρέπον να σου πω κάτι σχετικά.
-Μου είπες τώρα δηλαδή;

Tι λες;

Τι να κάνω εγώ τώρα δηλαδή;
Να μείνω ή να φύγω;
Νά'ρθω μήπως...

Αφιέρωμα

Σ'ένα κενό έγγραφο Word γράψε το παρακάτω και πάτα enter

real real gone

που στην παρούσα περίσταση σημαίνει real real gone. Τι να μεταφράζω τώρα... Δεν είναι ο καθένας από εμάς real gone με τον τρόπο του; Ο δικός μου είναι αυτός που ξέρεις.Η βίδα έπαιξε.Οι φίλοι λεν πως έπαιξε καλά.Οι φίλοι φίλε μου... οι φίλοι είναι εμείς.Κι ας μην άκουγα τίποτα εκτός απ'το Γιάννη και το Βίκτωρα.Κι ας μη μου φάνηκε να είναι απ'τα καλύτερα παιξίματα.
"Καληνύχτες πολλές..."
Είναι νωρίς το πρωί και σιγά μην πάω για ύπνο.Διατηρώ -γιατί έτσι αποφασίζω- το δικαίωμα να θεωρώ το πουλί που κελαηδάει απ'έξω καλό οιωνό.Θα θεωρώ ό,τι θέλω.Real real gone...
πιοτά και τσιγάρα και τσιγάρα και ο Skaribas και οι Αθηναίοι φίλοι που δε γνωρίζω.
Πριν πολλά χρόνια αστειευόμασταν με την "καληνύχτα". "Καληνυχτάκηδες" ήμασταν.Τώρα είναι αλλιώς.Πώς θα μπορούσε να μην είναι;Μ'αρέσει.Δε μ'αρέσει όπως θα μ'άρεσε το "γειά"."Όχι.Συγγνώμη (από ποιον;) που πάλι -πάντα- δε μιλώ για το προκείμενο.Ή μήπως...Σιχτίρ μήπως.Με κούρασες και σ'αγαπώ.Είσαι ο φίλος μου.Το προκείμενο είναι αλλού.Όχι εδώ.Τούρνας ο δικός σου.Μου αρέσω,γιατί να το κρύψω;

Εθνική Επέτειος

Book 'em Danno!

H καρδιά του βασιλιά του βουνού ράγισε

-Τι μου λες τώρα!!! Α πάεν'από δω...
-Εχθές αγόρασα αυτοκίνητο.Είπα να στο πω.Ακόμα δεν τό'χω πάρει χαμπάρι.Νοιώθω κάπως αμήχανα.Και τι να κάνω εγώ τώρα μ'αυτό;
-Να πας να το κάνεις ένα σερβισάκι.Να πας εκδρομές.Να κατεβαίνεις κάθε μεσημέρι,γύρω στις 3 (είναι καλά;) στο κέντρο,εκεί Βενιζέλου με Εγνατία,όπου οι πεζοί εξαϋλώνονται.Ξέρω εγώ τι εννοώ.Με τα παράθυρα κλειστά.Άμα ιδρώνεις κιόλας βελτιώνεις τη θέση σου.Έχει και μανιβέλα.
-Άι σιχτίρ.
-Και μετά;
-Και μετά ήρθε ο...
-Επίσης: Εντός των αμέσως (πόσο σχετικές είναι οι λέξεις! Εχθές έμαθα κάτι για ένα είδος πλάσματος που λέγεται Σημειωτική) επομένων λεπτών θα πάρω φόρα και θα χτυπήσω κατ'επανάληψιν το κεφάλι μου στην εικόνα που είχα σχηματίσει για τον εαυτό μου τα τελευταία (άντε και λίγα ακόμη) χρόνια.Για μια φορά ακόμα.
-Γίνομαι κατανοητός;
-Ό,τι και να μου πεις,θα με γελάσεις.

Είναι να μην το πω...

και τό'πα: τα βουνά εκεί έχουν φωτοστέφανα.
Μούσκεμα...

Χούι (μεραβιλιόζα κρεατούρα)

Τι έγινε, καινούριο χούι μου φαίνεται πως απέκτησα.Πριν από λίγο που γυρνούσα από τη νυχτερινή δουλεία και καθώς ανέβαινα προς τον Κόκκορα,όλο κοιτούσα προς τ'αριστερά στο βουνό να δω το φωτοστέφανο,ή κάποιο άλλο θεικό σημάδι.Και πάνω που θα αποφάσιζα πως τα σύννεφα είναι πολύ ωραία πρωί πρωί κατάλαβα πως θά'τρωγα τα μούτρα μου με το να μην κοιτάω το δρόμο.Και δε λέει,πόσο μάλλον μ'αυτό το κρύο.Φαντάζομαι πως αν το χρησιμοποιήσω σαν επιχείρημα για να ζητήσω από την προϊσταμένη λιγότερα νυχτέρια,δε θα πετύχω και πολλά.
Θα δούμε πολλά φωτοστέφανα στα λουτρά στην Ξάνθη,είμαι σίγουρος.Και με ελάχιστο κίνδυνο.

The torture never stops

Σήμερα ξαναβγήκα στο μπαλκόνι,μια ώρα περίπου νωρίτερα από εψέ,μόλις είχα γυρίσει απ'τη δουλειά.Δε συνέβη τίποτα,μόνο η γνωστή θολούρα εκεί κάτω και το φωτοστέφανο του δάσους να μην έχει ακόμη ολοκληρωτική συνείδηση της ύπαρξής του (λες και θ'αποκτήσει ποτέ) δίνοντας στον εξωτερικό παρατηρητή την αόρατη αίσθηση πως χασμουριέται."Χασμουριούνται τα φωτοστέφανα των δασών;" αναρωτήθηκα.
Αποφάνθηκα πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας,ενημέρωσα σχετικά τον κόσμο -ξέρεις,που περιστρέφεται γύρω μου- και πήγα να στρίψω ένα λαιτάκι.
Και πού'σαι: μην ξεχνιέσαι:


















Αν ωστόσο ξεχάστηκες να!

Μισός ήλιος

Σήμερα το πρωί που κάτι με τράβηξε έξω στο μπαλκόνι δεν έμεινα άφωνος,αφού ήμουνα ήδη.Στα δεξιά φαινότανε το δάσος με φωτοστέφανο,αφού ο ήλιος ανέτειλε πίσω του.Αριστερά προς την πόλη ο ίδιος (φαντάζομαι) ήλιος είχε προλάβει να φωτίσει μια λωρίδα της μόνο κι αυτή η λωρίδα όπως καταλαβαίνεις ήταν φωτισμένη.Φωτισμένα τσιμεντένια κουτάκια.Η περιοχή ανάμεσα στη φωτισμένη λωρίδα και εμένα ήτανε πιο σκοτεινή,ξέρεις πώς γίνεται με τη σκιά.Η περιοχή ανάμεσα στη φωτισμένη λωρίδα και τη θάλασσα ήτανε όχι τόσο σκοτεινή όσο θολή."Καλό" σκέφτηκα και πήγα να χουζουρέψω λίγο.

Χωρίς Λόγια

Τάρας Μπούλμπα

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

35 ευρώ

-Τι θέλεις από μένα;
-Την ψυχή σου.
-Τι να την κάνεις;
-Να τη σύρω στο χώμα πίσω απ'τ'άλογό μου.Να αδειάσω το παγούρι της με το νερό καθώς θα κλαίει και θα ικετεύει.Να την κάνω να νοιώσει πιο ασήμαντη.Να δει πως κανείς δε νοιάζεται.Πως είναι στο έλεος της αρρωστημένης ηλίθιας και άλογης
-Καλά! Σταμάτα.Κατάλαβα.Μην τρως βαριά πριν τον ύπνο.Συγκεντρώσου σε αυτό που κάνεις.Αποφάσισε.
-Νομίζω πως μου ζητάς πολλά.Ήθελα να παίξω μόνο.
-Παίξε.
-Με την ψυχή σου;
-Με την ψυχή μου.Δεν έχει σημασία.Όχι πια.
-Με στενοχωρείς.
-Δεν πειράζει,έλα να σ'αγκαλιάσω.Μη σε νοιάζει.
















-Δεν υπάρχει φόβος,είναι όλα στα ψέμματα.

Μα καλά,με το ζόρι;

-Γεια σου.
-Γεια σου και σένα όμορφη νύχτα με τους πολύχρωμους παπαγάλους,με τις τόσο έντονη εντύπωση στο μάτι δημιουργούσες αποχρώσεις (δημιουργούσες αποχρώσεις;) των ριγών πάνω στα τρυφερά μπαλόνια,με την όμορφη ομοιομορφία των διατεταγμένων κύβων (ή τετραγώνων,ανάλογα με τη διάσταση),με τα κυλινδράκια που με εντυπωσιακή μέσα στην απλότητά της ομαλή πορεία κατρακυλάνε,βυθίζονται,αναπνέουν,φτιάχνουν μπουρμπουλήθρες με άλλα χρώματα μεγαλωμένες,ω πετρέλαιο!

Χαμογελώ μέσα από το κράνος

Ωραία αυτά τα εσάκια.Μου δημιουργούν μια αίσθηση πλεύσης,έτσι όπως γέρνει η ψηλή street μηχανή με την καρατιμόνα μια από δω και μια από κει.Και με το πίσω λάστιχο στα τελευταία του,δεν ξέρω αν πατάει ή γλυστράει συνέχεια.Εγώ,πού'μαι και χέστης οδηγός.Ο δήμος Εξαπλατάνου είναι πολύ εντάξει,αποφαίνομαι.Πίνω νερό στη Φουστάνη.Ωραία και η Φουστάνη.Τα λάδια δεν είναι μέχρι πάνω,αλλά καλά είναι.
Πολύ μ'αρέσει αυτή η αίσθηση πλεύσης.Πώς σε κουνάει η βάρκα,κάπως έτσι μου φαίνεται. (μ'αρέσει το κούνημα της βάρκας).Νομίζω πως θέλω να αγοράσω αυτοκίνητο.

Ο Κεμάλ ο Πομάκος κοίταξε το βουνό κι έγειρε το κεφάλι του

-Tί σού'ρθε τώρα με τους πομάκους;
-Να,θες η νύχτα,θες το κρασί,τα φώτα,τα ανύπαρκτα βλέμματα...
- Χριστός κι Απόστολος!
-Επροψέ ξύπνησα κατατρομαγμένος.Πραγματικό άγχος λέμε, κι ένα σφίξιμο...έκανε ώρα να μου περάσει.Είχα ονειρευτεί τον εαυτό μου.Κατάλαβες τώρα πώς μού'ρθε στο μυαλό ο πομάκος;
-Ψεύτη! Ψεύτη!
-Στα βουνά!
-Και στα βουνά και στα λαγκάδια κι όπου θες. Δε θα μου γλυτώσεις όμως και το ξέρεις.Θα σε κυνηγήσω.Θα νοιώθεις την ανάσα μου πίσω από τ'αυτί σου.Θα είμαι εκεί. Θα Είμαι Παντού.
-Την ψώνισες;
-Κορόιδευε.Κορόιδευε όσο μπορείς ακόμα.Μαλάκα.Θα σε φάω.Θα έχεις μικρύνει τόσο πολύ, που θα πιάσω το πρόσωπό σου μες την παλάμη μου και θα στο πάρω.Θα είσαι τόσο ανύπαρκτος που θα περνάω από μέσα σου.
-Θα ακολουθήσει μια κίνηση σχετική με το σήμερα: Αδιόρατη.
-Είναι κάτι στιγμές που πραγματικά αγαπώ όλον τον κόσμο. Να φάει σκατά όλος ο κόσμος.Αγαπώ όποιους αγαπώ.Οι άλλοι δεν υπάρχουν.Ήταν καιρός να σου το πω: Οι άλλοι δεν υπάρχουν.
-Θά'θελες.
-Ου!
-Ψεύτη! Ψεύτη!
-Αγάπη μου!

Τέρατα με ουρά και κέρατα

Εψέ πήγα θάλασσα.(άσχετο: μπράβο ρε Συμπαίκτη.Πολύ σε χαίρομαι.Χώσε.)
Και πολύ καλά έκανα.Ο καιρός είναι καλός αδέρφια.
Μην κάνουμε χαζά.Πάμε θάλασσα.

Tο Πρόσταγμα (σιγά,μας ανατριχιάζεις)

Ήταν του αντρέ φυσικά.
"Βάλε το ανο",μου είπε.
"Καλά".

Σήμερα

Κλείσε τα μάτια και σχημάτισε στο μυαλό σου την εικόνα,καθώς διαβάζεις παρακάτω: Είναι εκείνη η κίνηση που γέρνεις το κεφάλι σου στο πλάι και σηκώνεις τον ώμο και σκουπίζεις ή ξύνεις το αυτί σου.Μην παραμυθιάζεσαι.Το κάνεις γιατί είναι ωραία.Βοηθάει να έχεις και βρώμικα,ή με άλλο τρόπο δύσχρηστα χέρια.
Κάπως έτσι ήταν. Σα να έκανα αυτήν την κίνηση και ταυτόχρονα έκανα μια κίνηση προς τα πίσω,τραβώντας το χέρι μου.Μέσα από μία περιρρέουσα,κυριολεκτικά απτή ομορφιά.Κι έκανε το χέρι μου κινήσεις κυματιστές καθώς τραβιότανε.Ήταν πολύ ωραία κι είπα να στο πω.

Τι;

-Ντε και καλά.
-Ντε και καλά.
-Ανεβαίνει.
-Γιατί;
-Τους είδα προχθές.Στο ασανσέρ.
-Μα δεν υπάρχουν ασανσέρ.Πάει καιρός.
-Κυνηγιούνται ακόμα;
-Ο ένας τον άλλο.
-Η μία τη άλλη.
-Έτσι κι αλλιώς.
-Μπάζει.
-Στάζει.
-Ναι,αλλά εγώ σκέφτηκα για μια στιγμή μήπως πρέπει ν'αρχίσω να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το ξύρισμα των ανύπαρκτων δέντρων.
-Και μετά;
-...
-Και μετά συνέχισα την ενασχόλησή μου.Ξέρεις,τό'χω πάρει σοβαρά.Αλλιώς δεν έχει και πολύ νόημα.Κι Όλα Γίνονται Αυτόματα.
-Ποιος το είχε πει;
-Δε θυμάμαι.
-Ο Κάφκα;
-Ο Αμερικάνος; Ο Ιρλανδός.
-ΜΚ 61.
-Ααα,έτσι πες.
-Πρέπει πρώτα να περιμένεις
-Πάντα πρέπει πρώτα να περιμένεις.Έτσι κι αλλιώς είναι όλα θέμα ορισμού.
-Του ζητάς να ανεβαίνει,ταυτόχρονα να κατεβαίνει και ταυτόχρονα να φιλτράρει.Έπεσε.Ένα ένα.
-Μα δε γίνονται όλα ταυτόχρονα;
-You can't dance and stay uptight.
-They don't bark and they don't bite.
-Να μην τελείωνε ποτέ.
-Μα δεν τελειώνει ΠΟΤΕ; Γαμώτ.
-Ωχ! Ο Γκλεν Γκουλντ.
-Είναι λέει πρωτότυπος αυτός ο σιγά μη σου πω.Της άρεσε.Της χρωστάω και λεφτά.Καμπόσα.
-Ωχ! Ο Γκλεν Γκουλντ.

Δεν είναι εύκολο

Ούτε και δύσκολο είναι,ας μην καταφεύγουμε σε κλισέ δικαιολογίες.Απλά το κάνεις.Παίρνεις την απόφαση (μπορεί να σου πάρει χρόνο ώσπου να φτάσεις σ'εκείνο το πηγάδι που βουτάς μέσα τον κουβά και εκείνος βγαίνει κρατώντας την απόφασή σου και σε κοιτάει μ'εκείνο το γεμάτο αθώα,εκνευριστική,αγαπησιάρικη κουβαδίσια προσμονή του βλέμμα) και ξαφνικά όλα γίνονται -ν ο μ ί ζ ε ι ς πως γίνονται- τόσο εύκολα.Τόσο ανακουφιστικά και χαρμόσυνα εύκολα,όπως εκείνες τις στιγμές που νοιώθεις τον κόσμο να κυλάει γύρω σου αγκαλιάζοντας τις ανασφάλειες και τους δισταγμούς και τον πανικό σου μ'έναν τρόπο που σου λέει "it's ok baby",βγάλε τα ρούχα σου και χόρεψε.Και χορεύεις κι ας είσαι φαινομενικά ακίνητος -ακούνητος είσαι,αλλά πού να τα πιάσουν αυτά οι άλλοι-.
Χορεύεις;
χορεύεις;
χορεύεις μωρέ;
Μια απόφαση είναι.Καταντά αστείο.
-Και τι έχουν τα αστεία;
"Κι άρχισα να γελάω,να γελάω"

Το Βουνό φώναξε το Γκλεν Γκουλντ

Πίστευε στ'αλήθεια το Βουνό πως ο Γκλεν Γκουλντ θα είχε κάτι να πει.Πως ο Γκλεν Γκουλντ θα αναλάμβανε δράση μ'εκείνον τον διακριτικό κατακλυσμιαίο τρόπο,που δείγματά του (δήγματά του;) δεν είχε δώσει σε εμάς τους χωρίς βουνό.Σ'εμάς τους χωρίς αλμυρή θάλασσα και δροσερά ρυάκια.Ο Γκλεν Γκουλντ όμως δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες.Όχι με τον τρόπο που οι σκοτεινοί τύποι που κρύβονται στις σκιές και τραβούν το πουκάμισό μας από το μανίκι για να μας το πάρουν απεύχονταν.Όχι έτσι.Παρακαλώ,όχι έτσι.
Ο Γκλεν Γκουλντ έκανε μακροβούτια στην αλμυρή του θάλασσα.Διασκέδαζε ο Γκλεν Γκουλντ.Κι άλλοι σαν κι αυτόν.Ο Ράι Κούντερ ήταν μόνος.
Και ο Αντρέ;
Ο Αντρέ πήγε σήμερα και σκότωσε τον Κάλο στον ύπνο του.Και,όπως το περίμενε,τώρα τον καλούν να πάει στην Αρκαδία.Την καμένη,ξέρεις.Να δει,να ακούσει,να μυρίσει,να κλάψει,να χτυπήσει στην πλάτη τους αμίλητους ανθρώπους και μετά να φύγει.Τον εκπαιδεύσανε,λέει,σχετικά.Εκείνος γεννήθηκε εκπαιδευμένος.Μα τώρα πονάει και δε μπορεί να ταξιδέψει.Να γίνω καλά.

ΧΑΙΡΕΤΕ 3

Η Σαρδέλα,εκτόςαπό προαιώνιος εχθρός των απανταχού στεριανών κολυμβητών,ήτανε και άρρωστη.Είχε Μπασταμούρα.Τη φριχτή αυτή ασθένεια που μεταδίδεται με απλή επαφή και σημαίνει άμεσο επώδυνο θάνατο.
Σκεφτόταν πως η μάχη με τη Σαρδέλα δε θα είχε πια νόημα,αφού εκείνη τον είχε ακουμπήσει.
Ο ερχομός του Θεριστή ήταν θέμα δευτερολέπτων.Λίγα μέτρα δεξιά του το νερό άφριζε.Η Σαρδέλα.Ξαναγυρνούσε.Κάτι έλαμψε πάνω από το κεφάλι του.Τόσο δυνατά που του τράβηξε την προσοχή από την απειλή του ψαριού.Έστρεψε το κεφάλι του ψηλά.Πάνω που άρχισαν να πέφτουν οι τίτλοι:
"ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΙΤΛΩΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΣΤΕΡΙΑΝΟΣ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΞΕ Η ΣΑΡΔΕΛΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΠΑΣΤΑΜΟΥΡΑ.ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΗΛΙΘΙΟΙ.ΑΝ ΣΑΣ ΕΙΧΕ ΑΓΓΙΞΕΙ Η ΣΑΡΔΕΛΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΠΑΣΤΑΜΟΥΡΑ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ ΝΕΚΡΟΙ.ΑΚΟΥΜΠΗΣΑΤΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ.ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟ ΔΡΟΜΟ ΣΑΣ.".
Σα μαγεμένο το μυαλό του έστειλε το αγελαδίσο βλέμμα του δεξιά,εκεί που το νερό άφριζε.Το νερό δεν άφριζε πια.Οι τίτλοι είχαν δίκιο.Αντίκρυσε κάτι άλλο.
"Φτηνά τη γλυτώσαμε" παρατήρησε το κάτι άλλο σε άπταιστα αγγλικά.
"Φτηνά δε λες τίποτα.Θα ήταν άδικο να πάω από Μπασταμούρα στην αρχή ακόμα του ταξιδιού μου".
Ανακουφισμένος ανέβηκε στη Ζεσκαλιέρα* του και κίνησε να φύγει.


*Ζεσκαλιέρα (η): Είδος ανύπαρκτου οχήματος πάνω στο οποίο ανεβαίνεις και κινάς να φύγεις,στην περίπτωση που,στεριανός κολυμβητής στο δρόμο προς την Ελβετία ων,έχεις ακουμπήσει κάτι άλλο,που το πέρασες όμως για τη Σαρδέλα Που Έχει Μπασταμούρα,πανικοβλήθηκες προς στιγμήν,για να σε καθησυχάσουν οι τίτλοι.
Παρατηρείται μια ιδιομορφία στην προφορά της γενικής του ενικού (Ζεσκαλιερπθρ): Για να την προφέρει σωστά ο ενδιαφερόμενος τονίζει με όλη του τη δύναμη την τελευταία συλλαβή (-ρπθρ) και ταυτόχρονα παίρνει φόρα και χτυπάει δυνατά και κατ'επανάληψιν το κεφάλι του στην εικόνα που είχε σχηματίσει για τον εαυτό του τα προηγούμενα χρόνια.Προαιρετικά μπορεί ο ενδιαφερόμενος να αφήσει σάλια να τρέξουν από τις άκρες των χειλιών του.Η φυλή,που στο μεταξύ έχει συγκεντρωθεί τριγύρω,δεν καταλαβαίνει βέβαια τι ακριβώς εννοεί κάποιος ο οποίος με σάλια να τρέχουν (προαιρετικά) από το στόμα του φωνάζει με όλη του τη δύναμη "ρπθρ" και χτυπιέται.Καταλαβαίνει όμως πως πρέπει να καλέσει το 166. (Από το τεύχος φθινοπώρου της ετησίας επιθεωρήσεως για ο,τιδήποτε θα μπορούσε να απασχολεί μια ετήσια επιθεώρηση,σελ. 2.)

ΧΑΙΡΕΤΕ 2

Εφαρμόζοντας την από χρόνια γνωστή τεχνική των στεριανών κολυμβητών,που του είχε δείξει ο θείος του ο ναύτης,άφησε το δεύτερο,το ενοχλητικό κομάτι του να αιωρείται 2-3 μέτρα πάνω από τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο.Από κείνο το ύψος μπορούσε να κοιτάει κάτω το άλλο κομάτι που είχε φάει την παραμύθα και ήταν απόλυτα πεπεισμένο (πεπιεσμένο;) ότι καθόταν αναπαυτικά σε βαθιά,βελούδινη πολυθρόνα,φορώντας ζεστές παντόφλες με το βλέμμα σκαλωμένο στις βαριές,βελούδινες κουρτίνες,που άπλωναν τα πόδια τους στο πάτωμα.Άρα ξεκουραζόταν.
Εν τω μεταξύ,ο από πάνω κοιτών εαυτός του ξεκουραζότανε κι αυτός από μια κούραση που,για λόγους φυσικά γνωστούς,ποτέ δεν είχε νοιώσει.
Ειχανε δεν είχανε περάσει τρεις και μισή περίπου ώρες παραμυθένιας ξεκούρασης,όταν ο ψιλοβλάκας από κάτω εαυτός του ένοιωσε κάτι γλοιώδες να του ακουμπάει το πόδι για μία μόνο,σαν το φως ατελείωτη,στιγμή.Πανικός! "Η Σαρδέλα!".
Σε ασύλληπτα σύντομο (σύντονο;) χρόνο οι δύο εαυτοί του είχαν ενωθεί σχηματίζοντας το γνωστό αντιπαθητικό τύπο που ήξεραν,έτοιμο να δώσει την ύστατη,τη μάχη χωρίς ελπίδα με τον προαιώνιο εχθρό των στεριανών κολυμβητών: Τη Σαρδέλα...




συνεχίζεται...

XAIΡΕΤΕ. ή: Mη γελάτε τρανταχτά όταν κάθεστε με την καρέκλα σηκωμένη στα δυο πίσω πόδια.Μπορεί να πέσετε.

-Είχε αρχίσει να κουράζεται.Κολυμπούσε ήδη έξι ώρες και ήταν μόλις έξω από το Κιλκίς.Η Ελβετία ήταν πολύ μακριά ακόμη...
Αποφάσισε να κάνει τη πρώτη στάση για ξεκούραση.Όπως κάθε στεριανός κολυμβητής έτσι κι αυτός, ήταν μονοσήμαντα δισυπόστατος,χωρίς να τον απασχολεί ιδιαίτερα τι σημαίνει αυτό.Ήταν μονοσήμαντα δισυπόστατος.Το ένα από τα δύο κομάτια του εαυτού του ήταν εκείνο που έτρωγε την παραμύθα,το άλλο ήταν εκείνο που ανά πάσα στιγμή ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε,πώς και γιατί.Ενοχλητικό το δεύτερο κομάτι.
Τέλος πάντων.





συνεχίζεται...

ΠΟΥ Ν ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤ!

Δεν το δέχομαι.Τα είχα τότε,θυμάμαι.Μετά χαθήκαν;
Δε γίνεται!
Πάνε πίσω οι δουλειές μου.Ο Κάλος νοιώθει ηδονικά αγγίγματα πίσω απ'τ'αυτί.
Τι θ'αναγκαστώ να κάνω; Τρέμω.Τρέμω στη.Τρέμω στη σκέψη.
-Ε καλά,μη σκέφτεσαι τότε.
Θυμώνω.Πρέπουσα ενέργεια φαίνεται να είναι η εξής: Θα παραθέσω για εκδίκηση το έργο

Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΙΑΣ
(ΚΩΜΩΔΙΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ)

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ο Σταύρος. {αδιευκρινίστων όσο και αδιαφόρων λοιπών στοιχείων και ιδιοτήτων.[ξέρουμε ωστόσο,σχεδόν σίγουρα ότι επιπλέει(στο νερό)]}.

Κομπάρσοι. (άφθονοι).




ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ
(Εσωτερικό χώρου μυστηριώδους και περήφανου συνάμα.Ο Σταύρος κάθεται σταυροπόδι πάνω σ'ένα κοντραπλακέ,το οποίο, όλως παραδόξως, δεν είναι ξαπλωμένο.Στέκεται όρθιο στην κόψη του με αξιοσημείωτη σταθερότητα και χάρη περισσή .Το ύφος του Σταύρου φανερώνει [υπαινίσσεται; υπονοεί; δίνει δικαιώματα; αφορμές; τι έγινε,παρεξήγηση;] πολύ σοβαρή ενασχόληση με κάτι.)
Σταύρος: Σήμερα έπιασα ένα κομμάτι χαρτόνι παγωμένο.
(Οι κομπάρσοι εξακολουθούν να είναι άφθονοι).



ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ




ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ






ΑΥΛΑΙΑ

Δεν Τρώω Το Βράδυ

Δεν είμαι η φωνή του αντρέ πικέ σ'αυτήν την διάσταση.
Δε δουλεύω αύριο πρωί και νύχτα.








Το παραπάνω,αν δεν ίσχυε, δεν θα μ'ενοχλούσε ιδιαίτερα.
Γενικά,δε νομίζω ότι η δουλειά είναι μαλακία.
Δε βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στα μ ι κ ρ ά γυναικεία ρούχα.
Ούτε στις όμορφες που τα φοράνε.
Στο Σωστό Κόσμο δεν υπάρχει ένα μονωμένο δωμάτιο που μέσα είμαι εγώ σαν άλλος Joe Pass
να παίζω όμορφη τζαζ με τα φιλαράκια μου τον κοντραμπασίστα και το ντράμερ.Απ'αυτή που στον απλό κόσμο δε βλέπω να μπορώ.Ο πιανίστας βούτηξε επίτηδες το πόδι του σε διάλυμα (πηχτό) αειστοδιαολοϋδρογονικού θείου και ανεμίζοντας -σα να μην υπήρχε αύριο- σημαία ανατριχιαστικής ανειπωτότητας ψέλισε περίπου τόσες -ούτε μία παραπάνω ή παρακάτω,δεν έχει σημασία- φορές,λόγια που η σκέψη τους και μόνο μας αφήνει παγερά παγωμένους.Εμάς.
Με τον τραγουδιστή μαλώσαν κάτι κοχύλια.
Δεν κοιτώ μες το κεφάλι μου.
Δεν υπάρχει περίπτωση.
Δεν πειράζει.
Δεν δεν.
Δεν υπάρχει κάτι βαρύ.
Δε μας νοιάζει η ελαφρότητα.
Αποφεύγω τους γύρους.

To Bαλς της Αρλάντα

Έγινε δεκαπενταύγουστος,μεγάλωσα και να Το Βαλς της Αρλάντα.

92696

ΜΕΣ Τ ΑΡΝΙ ΜΕΣ ΤΟ ΚΑΤΣΙΚΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΙ
(Η μπέχρα,ο κουρνάμπαλος,τα είδωλα της Κίνας)

Σου αρέσουν τα καινούρια μου ορειβατικά σύνεργα; Πρόσεξε, π λ ή ρ ε ς σετ αναρρίχησης:

• Γάντζοι από υπέρ-άκαμπτο κράμα πηγμένου ενδοφθαλμίου υγρού και αίματος
• Μισό ολόκληρο μέτρο τριχιά

Βέβαια,θα ήταν καλύτερα καμιά εικοσαριά μέτρα από ειδικό συνθετικό σχοινί,αλλά έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι ολιγαρκής
Λοιπόν...εγώ να ξεκινάω σιγά σιγά...
Άντε,γειά.
Όλα θα πάνε καλά,είμαι σίγουρος.







Εντελώς...

Αν πρέπει να ρωτήσεις,τότε δε χρειάζεται και να ξέρεις.Δεν πειράζει.Χέστο.

Και εκεί που καθόμανε μού'ρθε: "Θα πάρω μια απόφαση" σκέφτηκα.Με ξέρεις δα εμένα,είναι μην αποφασίσω κάτι,μάλλον θα το κάνω και πράξη.Αποφάσισα λοιπόν οι φετινές εκδηλώσεις να είναι αφιερωμένες στον κάλο πού'χω στη δεξιά μου πατούσα.Μεγαλειώδες! Ο κάλος...
Πάνε μήνες που με ενοχλεί.Δε μπορώ ούτε καράτε να πάω.Γαμώτ.Kρέας...
Θα τονε βγάλω δια της βίας.

Στιγμές ανακούρκουδα

Με το που τον είδα ένοιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου.Όχι,έφυγε στ'αλήθεια,εντελώς.Ταυτόχρονα όμως ένοιωσα και μια άφατη αγαλλίαση να ανεβαίνει από εκεί όπου λίγο πριν υπήρχε η γη και να με καλύπτει μέσα-έξω με μια ένταση που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τόσο ως προς την ένταση,όσο και προς άλλα,ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,εντελώς μη συμβατά με τις εντυπώσεις που θα μπορούσε ο καθένας να καλλιεργεί χειμώνα-καλοκαίρι με βαριά μοτοσυκλέτα μες τ'ασκέρι.Δεν θα το κάνω όμως.Όχι.
Δεν είναι ότι είναι πολύ.Είναι άλλα τα ζητήματα με τα οποία θα πρέπει να έχει ξεμπερδέψει πρώτα κανείς.Κανείς άλλος.Οπουδήποτε.
Εν τω μεταξύ,ένοιωθα ακόμα παράξενα.Αποφάσισα (όχι εύκολα,πίστεψε με -αλλά στο κατω κάτω ποιος είναι αυτός ο εύκολα;) να μην κάνω τίποτα σχετικά.Από κει και μετά,τα πάντα ήρθαν μόνα τους.Μερικά ήθελαν να φύγουν.Δεν είμαι εγώ που θα τα κρατούσα με το ζόρι.Όχι.
-Μέχρι να το ξανασκεφτείς έχει τελειώσει.
-Το ξέρω.Η πλάκα είναι ότι το ξέρω.

O Επιμένων

-΄Ολοι μου μιλάνε...

Αρλάντα Μον Αμούρ

-Έχεις οίστρο σήμερα...
-Είσαι και φαίνεσαι.
-Δεν είναι ανάγκη να είσαι αγενής.Ή υπάρχει κάποια υποβόσκουσα (ή μήπως υπεριπταμένη) σχετική ανάγκη; Θεέ μου! Ναι! Υπάρχει η σχετική και παραπάνω άρτι περιγραφείσα ανάγκη.Αδήλωτη.Δηλωτή.Θανάσης.
Λεβιές;
-Τι να σου πω,μπερδεμένα μου τα λες... Επιπλέον,δε θα έκρινα (τηρουμένης της προϋποθέσεως πως μου επιτρέπεται -εκτός κι αν μου επιβάλλεται- να κρίνω ο,τιδήποτε.Για οποιονδήποτε,το βρίσκω πολύ εντάξει) εγώ.
-Να!
-Σταμούτρασου.
-Αντε πάλι...ρε μη μου μιλάς έτσι απότομα.΄Ηθελα να πω "να οι επιπτώσεις της μακροχρόνιας παραμονής σε συνθήκες αποψύξεως"
-Ααα...

Στην υπηρεσία σας

-Για πάντα;
-Για μέχρι τώρα σίγουρα.Φτιάχνω το βαλς της Αρλάντα, που δεν είναι βαλς και είναι υπό συζήτηση αν είναι Αρλαντιανό,όπως τουλάχιστον είχαμε μάθει τόσα χρόνια τα Αρλαντιανά μουσικά κομμάτια.Αυτό βέβαια προϋποθέτει την αποδοχή της πρότασης πως έχουν προϋπάρξει δείγματα Αρλαντιανής γραφής,μουσικής ή άλλης.
Αρλάντα μάλλον σημαίνει αεροδρόμιο ή κάτι τέτοιο στα Σουηδικά.
-Στην υπηρεσία τίνος;
-Κανενός;
-Δεν'ν' κακό το βαλσάκι.Θα κάνω φάση να ακούγεται εδώ.
-Γίνεται;
-Για να δω... Μπαα,προς το παρόν δύσκολο.Άμα μεγαλώσω ακόμα λίγο.

Μαύρο σεντόνι ανεμίζει

Σα σημαία στο μπαλκόνι μου.
Τη φυσάει ο αέρας και αυτές τις μέρες σχεδόν τίποτα δε μπορεί να μου φέρει στο μυαλό εκτός από τις αυτσχέδιες τέντες,τα τσαντήρια με τα μανταλάκια της Ιερά Δίχτυα (ή Δίκτυα;) και το παντελόνι-ομπρέλα του Τσακ.
-Τί'ν'τούτοι;
-Φίλοι.
-Και σήμερα;
-Σήμερα τα ίδια.Απ'το πρωί που σχόλασα.Και συνεχίζω. Α! Φτιάχνω και το βαλς του πανηγυριού.Καλό μου φαίνεται.Ακόμα.Εχθές παίξαμε και με τη βίδα
μετά από καιρό.Τι,αρχίζει το φθινόπωρο; Μακριά κολασμένε! Έχει καλοκαίρι ακόμα.

Το πρώτο δέμα

Στους επόμενους 6000 τόμους θα είμαι πολύ λακωνικός.Για πάντα.
Ήρθα,γύρισα,το βράδυ γυρνάω και στη δουλειά.
-Δηλαδή είχες φύγει;
-Είχα φύγει;
-;
-Ναι,ώρες ώρες είχα φύγει.Στη Νίσυρο.Στο καράβι και τις ατελείωτες ώρες του πού'χουν οριστικά τελειώσει.Σ'εσάς που σιγά μην αναφέρω τα ονόματά σας.Είπαμε,θάμαι λακωνικός και,ας μου επιτραπεί να προσθέσω, ντροπαλός.Για όσο διάστημα κρίνω απαραίτητο.Είμαι και αρχάριος.
Ήταν πολύ ξεκουραστική η παρέα σας φαντομάδες φίλοι μου.Φαντομούδες φίλες μου,του μπι εκζάκτ.Ίσως κυρίως επειδή εμφανιστήκατε,εμφανιστήκαμε απρόσμενα.Καλά,καλά,είχα υπόνοιες πως θά'βλεπα την Ε. Αλλά όλο το υπόλοιπο πακέτο ανθρώπων ήρθε και έσταξε από το μέρος πού'χουν κρυμμένους τους στεναγμούς τους οι λιβελούλες
Και ξαφνικά σβήνει η οθόνη.Πάλι χάλασε η μαλακία.Τηλέφωνο το Σήφη.Το ότι χάλασε τώρα (τότε) που αρχίζω το παρόν ιστολόγιο κάτι σημαίνει.Γιατί έτσι αποφασίζω.Κάτι καλό.Γιατί δε θέλω προβλήματα.Τέλος πάντων,αυτο-επισκευάστηκε (ελπίζω) και νά'μαι πάλι.
Δε γίνεται να τα κάνω όλα μαζί.Δυστυχώς.