Η Σελήνη,που δεν είναι και καμιά χαζή,στόπα, είχε πάρει χαμπάρι γίνεται,ενώ εμείς κοιμόμαστανε ακόμα.Μέσα στο χρωματιστό σκοτάδι είχε αφήσει το φόρεμα της να πέσει και οι ώμοι της φέγγανε μέχρι το βουνό μου.
Είχε αντιληφθεί το άνοιγμα πριν ακόμα γίνει άνοιγμα.Και δεν είχε αμφιβολία.Ο ήλιος θά'σκαγε.Ήταν ακόμα σκοτάδι κι ήξερε.Έτσι ξέρει εκείνη.Στο σκοτάδι.
Και έσκασε.Και έγινε ο χαμός.Ξερνούσε φως απ'τα μάτια του και πετούσε φως με τα αναμμένα χέρια του.Και πετούσε τα πράγματα γύρω γύρω μανιασμένα με μια μανία αδιαπραγμάτευτη.
Κι έγινε μέρα.
Ο δρόμος των Σερρών τελειώνει.
No comments:
Post a Comment