Βρέθηκα πάλι να γυρνάω μες το ψυχιατρείο νύχτα.00:55.Και θυμήθηκα τότε που πρωτοπήγα να δουλέψω στα τάδε οξέα.Θυμήθηκα που την πρώτη μου νύχτα εκεί ένοιωσα πράγματα.Στους ημίφωτους διαδρόμους,με τη χαρακτηριστική μυρωδιά και τις μισάνοιχτες ή κλειστές πόρτες των δωματίωνε και τις σποραδικές φωνές.Σπαραχτικές,θυμωμένες,εκλιπαρούσες και γω δεν ξέρω τι άλλο.
Και ένοιωθα πως έμπαινα,σα νοικοκύρης,σ'ένα άβατο για τους νοικοκύρηδες.Εκεί ήτανε κάποιοι και κάποιες από Εκείνους Που Δεν Ταιριάζουν.Και ήμουν εκεί γι'αυτούς.Με αυτούς.Μαζί τους.Ένοιωσα προνομιούχος,όχι σαν τον προνομιούχο τουρίστα που χαζεύει τα άγρια ζώα πίσω από τα κάγκελα,όχι.Είχα μπει από μέσα και θα έμενα.(μέσα είμαι ακόμη).Κι ένοιωθα μια -να την πω ικανοποίηση;- όταν οι επισκέπτες συγγενείς με κοιτούσαν τις Κυριακές τα μεσημέρια όπως κοιτούν Εκείνους και γρήγορα απευθύνονταν στο Γραφείο για να νοιώσουν ασφάλεια,μαζί με τους ομοίους τους.Η χθεσινή κυρία ήθελε μόνο να κοιμηθεί.Θα αυτοκτονούσε αν δεν κοιμόταν λίγο.Τα είπαμε στο σκοτεινό δρόμο κάτω από τα σκοτεινά πεύκα και λίγο αργότερα την καληνύχτησα και βγήκα από τους ζεστούς ημίφωτους διαδρόμους στο κρύο.
5 comments:
Κοιμήθηκε τελικά? Ξέρουμε?
Αν ναι, δεν περνάς κι από δω?
εγώ να περάσω από κει,αλλά αν χαπακωθείς όπως είμαι σίγουρος πως χαπακώθηκε εκείνη και κοιμήθηκε,δεν ξέρω...
Είπα μήπως έκανες κανένα μαγικό και την κοίμησες...
Έχω μια δυσκολία τον τελευταίο καιρό :-)
ναι,θα μπορούσε να το καταλάβει κανείς κι από την πρωτοχρονιάτικη ευχή σου.Σου την εύχομαι.
Μαγικά βεβαίως και γίνονται...
Η αλήθεια είναι πως λόγω των αυπνιών σκέφτηκα πως υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να μην μπορεί κανείς να κοιμηθεί ήσυχα και όσο χρειάζεται. Κάποιος, κάποτε μου είπε πως το μυστικό για τον καλο ύπνο είναι να μην έχεις αφήσει τίποτα άσχημο πίσω σου την προηγούμενη μέρα. Ούτε άγχος, ούτε θυμό, ούτε ενοχές/τύψεις, ούτε προσδοκίες, ούτε φόβους, τίποτα...
Γι'αυτό το ευχήθηκα.. Αν γίνει πραγματικότητα, ο κοσμος θα είναι όπως θα'θελα να είναι...
:-)
Post a Comment