δυο πράγματα

θα σου πω.Υπάρχουν,ή δεν αποκλείεται να προκύψουν υποδιαιρέσεις,μα από την άλλη τι αποκλείεται;
Πρώτα το σοβαρό.
Αν ποτέ τα πράγματα γίνουν π ρ α γ μ α τ ι κ ά δύσκολα,σ'αυτό το τραγούδι θα στραφώ. Κι αν ήθελα και μπορούσα να μιλήσω,αυτό το τραγούδι θά'λεγα.



Και τώρα σάχλες.
Με το που ανασήκωσε το κεφάλι της από ανάμεσα στα πόδια της (μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό,αναφέρομαι σε μια εντελώς ακροβατική και γι'αυτό βαθιά τρομακτικά κίνηση,άγνωστη σ'εμένα) και με κοίταξε δεν κατάλαβα τίποτα. Το ίδιο συνέβαινε και μετά από τις αμοιβαίες εξηγήσεις.Ωστόσο κάτι άλλο με απασχολούσε πραγματικά:
Οι φασματικές μορφές που εμφανίζονταν από παντού,για να ξεχυθούν μέσα από ασύλληπτους στροβιλισμούς στο μυαλό του εκάστοτε ενδιαφερομένου πριν ο λεγάμενος πάρει φόρα και αρχίσει να χτυπάει με μανία το κεφάλι του στην εικόνα που είχε για τον εαυτό του.Έτσι λέγανε οι Παλιοί.
Οι Καινούριοι (ή Καινούργιοι;) πάλι,δεν είχανε και πολλά να πουν.Τρώγανε πίτσες και διασκεδάζανε την ανία και τη μοναξιά τους πηδώντας στο πηχτό κι αδιαπέραστο κενό που γέμιζε τον "αέρα" (γιατί στ'αλήθεια ο αέρας είχε φύγει τρεις μήνες αργότερα χωρίς αποσκευές και σιγοσφυρίζοντας αξέχαστες επιτυχίες της Παλιάς Αθήνας) και επέβαλε (λλ;) την Ακινησία.