Και νά'τανε μόνο στα μπλογκς... Δεν ξέρω άμα ισχύει γενικά,αλλά πολλοί άνθρωποι,με εμένα δια βοής αυτοανακηρυχθέντα εκπρόσωπο και γενικό δερβέναγα,με σκοτεινιές ξέρουν να αλληλεπιδρούν.Μια παλιά μου αγαπημένη έλιωνε,με αγαπούσε πάρα πολύ άμα ήμουν στενοχωρημένος.Και ξέρεις πώς είναι αυτά,δεν είναι ωραία πράγματα,μεγαλώνουν και σε δαγκάνουνε στο πόδι.
(εισερχόμενο σήμα σε σαμπ-σπέις φρίκουενσι - μάλλον ο πραγματικός αντρέ πικέ): "Ποια σκοτεινιά; θαμμένα σάπια κόκαλα ερπετών που τα σκαλίζουν ματαιόδοξοι θυρωροί και πρώην σώματα που χάσαν την ψυχή τους είναι το αντίστοιχο του ηλιόλουστου πρωινού και της ξεγνοιασιάς.Είναι μόνο θέμα κωδικοποίησης.Άλλα είναι μαύρα και φοβιστικά και είναι καλύτερα να παραμείνουν κρυμμένα και άγνωστα στον κοσμάκη."
(φέιντ άουτ υφέρποντος τρόμου και απροκάλυπτης ανοησίας).
Ναι, κάτι μου θυμίζει αυτός ο τύπος: "Θέλω να είσαι στενοχωρημένος για να μπορώ να σου δείχνω πόσο σ'αγαπάω κ πως (μόνο εγώ τελικά) είμαι εδώ για σένα, γιατί αν είσαι καλά και δυντατός, μπορεί να μου φύγεις"...
ΥΓ Τα ηλιόλουστα πρωινά που δεν πας στη δουλειά αλλά για καφέ κι εκεί διαπραγματεύεσαι τις σκοτεινιές σου, είναι καλή φάση.
5 comments:
Δώστου το τηλέφωνο μου...
Θα πρέπει να μου το δώσεις εμένα πριν.. :-P
(χα! πήρε λίγο καιρό,αλλά το μπλόγκινγκ αποδίδει!)
Είδες? Άσε το άλλο... στο blogging αυτό που έχει καλύτερο αποτέλεσμα τελικά είναι ο σκοτεινός εαυτός μας!
;-Ρ
Και νά'τανε μόνο στα μπλογκς... Δεν ξέρω άμα ισχύει γενικά,αλλά πολλοί άνθρωποι,με εμένα δια βοής αυτοανακηρυχθέντα εκπρόσωπο και γενικό δερβέναγα,με σκοτεινιές ξέρουν να αλληλεπιδρούν.Μια παλιά μου αγαπημένη έλιωνε,με αγαπούσε πάρα πολύ άμα ήμουν στενοχωρημένος.Και ξέρεις πώς είναι αυτά,δεν είναι ωραία πράγματα,μεγαλώνουν και σε δαγκάνουνε στο πόδι.
(εισερχόμενο σήμα σε σαμπ-σπέις φρίκουενσι - μάλλον ο πραγματικός αντρέ πικέ):
"Ποια σκοτεινιά; θαμμένα σάπια κόκαλα ερπετών που τα σκαλίζουν ματαιόδοξοι θυρωροί και πρώην σώματα που χάσαν την ψυχή τους είναι το αντίστοιχο του ηλιόλουστου πρωινού και της ξεγνοιασιάς.Είναι μόνο θέμα κωδικοποίησης.Άλλα είναι μαύρα και φοβιστικά και είναι καλύτερα να παραμείνουν κρυμμένα και άγνωστα στον κοσμάκη."
(φέιντ άουτ υφέρποντος τρόμου και απροκάλυπτης ανοησίας).
Ναι, κάτι μου θυμίζει αυτός ο τύπος: "Θέλω να είσαι στενοχωρημένος για να μπορώ να σου δείχνω πόσο σ'αγαπάω κ πως (μόνο εγώ τελικά) είμαι εδώ για σένα, γιατί αν είσαι καλά και δυντατός, μπορεί να μου φύγεις"...
ΥΓ Τα ηλιόλουστα πρωινά που δεν πας στη δουλειά αλλά για καφέ κι εκεί διαπραγματεύεσαι τις σκοτεινιές σου, είναι καλή φάση.
Post a Comment