Ο Κεμάλ ο Πομάκος κοίταξε το βουνό κι έγειρε το κεφάλι του

-Tί σού'ρθε τώρα με τους πομάκους;
-Να,θες η νύχτα,θες το κρασί,τα φώτα,τα ανύπαρκτα βλέμματα...
- Χριστός κι Απόστολος!
-Επροψέ ξύπνησα κατατρομαγμένος.Πραγματικό άγχος λέμε, κι ένα σφίξιμο...έκανε ώρα να μου περάσει.Είχα ονειρευτεί τον εαυτό μου.Κατάλαβες τώρα πώς μού'ρθε στο μυαλό ο πομάκος;
-Ψεύτη! Ψεύτη!
-Στα βουνά!
-Και στα βουνά και στα λαγκάδια κι όπου θες. Δε θα μου γλυτώσεις όμως και το ξέρεις.Θα σε κυνηγήσω.Θα νοιώθεις την ανάσα μου πίσω από τ'αυτί σου.Θα είμαι εκεί. Θα Είμαι Παντού.
-Την ψώνισες;
-Κορόιδευε.Κορόιδευε όσο μπορείς ακόμα.Μαλάκα.Θα σε φάω.Θα έχεις μικρύνει τόσο πολύ, που θα πιάσω το πρόσωπό σου μες την παλάμη μου και θα στο πάρω.Θα είσαι τόσο ανύπαρκτος που θα περνάω από μέσα σου.
-Θα ακολουθήσει μια κίνηση σχετική με το σήμερα: Αδιόρατη.
-Είναι κάτι στιγμές που πραγματικά αγαπώ όλον τον κόσμο. Να φάει σκατά όλος ο κόσμος.Αγαπώ όποιους αγαπώ.Οι άλλοι δεν υπάρχουν.Ήταν καιρός να σου το πω: Οι άλλοι δεν υπάρχουν.
-Θά'θελες.
-Ου!
-Ψεύτη! Ψεύτη!
-Αγάπη μου!