Ούτε και δύσκολο είναι,ας μην καταφεύγουμε σε κλισέ δικαιολογίες.Απλά το κάνεις.Παίρνεις την απόφαση (μπορεί να σου πάρει χρόνο ώσπου να φτάσεις σ'εκείνο το πηγάδι που βουτάς μέσα τον κουβά και εκείνος βγαίνει κρατώντας την απόφασή σου και σε κοιτάει μ'εκείνο το γεμάτο αθώα,εκνευριστική,αγαπησιάρικη κουβαδίσια προσμονή του βλέμμα) και ξαφνικά όλα γίνονται -ν ο μ ί ζ ε ι ς πως γίνονται- τόσο εύκολα.Τόσο ανακουφιστικά και χαρμόσυνα εύκολα,όπως εκείνες τις στιγμές που νοιώθεις τον κόσμο να κυλάει γύρω σου αγκαλιάζοντας τις ανασφάλειες και τους δισταγμούς και τον πανικό σου μ'έναν τρόπο που σου λέει "it's ok baby",βγάλε τα ρούχα σου και χόρεψε.Και χορεύεις κι ας είσαι φαινομενικά ακίνητος -ακούνητος είσαι,αλλά πού να τα πιάσουν αυτά οι άλλοι-.
Χορεύεις;
χορεύεις;
χορεύεις μωρέ;
Μια απόφαση είναι.Καταντά αστείο.
-Και τι έχουν τα αστεία;
"Κι άρχισα να γελάω,να γελάω"
No comments:
Post a Comment