οι αόριστες είναι νομίζω το αγαπημένο μου είδος αισθήσεων

Βρέθηκα επροψέ στις περιοχές του εφηβικού μου βασιλείου,το δρόμο από την Καλλικράτεια ως τη Σωζόπολη.Με συναρμολογημένο ποδήλατο και μαγιό τότε και τώρα με ένα μοτοσακό μεγάλο και μπουφάν απ'αυτά που άμα τα φοράς και κάνει ζέστη ιδρώνεις.
Κι εκεί που πήγαινα και ονειροπολούσα προσπαθώντας να περάσω τα αμμουδερά κομμάτια,που γλύτωσαν από την ασφαλτόστρωση μού'ρθε: Είχα κάτι και τό'χασα.Δεν ξέρω τι ήτανε αυτό.Ξέρω όμως ότι το είχα και ήτανε και δικό μου,πώς να σ'το πω,από μέσα μου,αληθινά μέρος μου.Και τώρα δεν τό'χω.Δεν κατάλαβα – και δεν προσπάθησα να καταλάβω- τι ήτανε.Καταλαβαίνω όμως πολύ καλά την αίσθηση της απώλειας.Εκεί την κατάλαβα,τότε,επροψέ.Μέχρι τότε,αν υπήρχε,υπήρχε κρυμμένη κάπου.
Δεν ξέρω... θέλω να μάθω τι έχασα;
Ή μήπως άμα ξέρω θα μου λείπει περισσότερο;
Μπα,κι έτσι μου λείπει πολύ.