(τραγουδιστά,στη μελωδία του "ταξιτζή"): Πριν από λίγο σχόλασαα,και σαν τρελός γυρνάααωω

Πριν από λίγο σχόλασα από τη νυχτερινή μου βάρδια.Εδώ και χρόνια δουλεύω στη Θεραπευτική Κοινότητα Καρτερών,που ανήκει στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
Και είμαι τούρμπος.
Δουλεύοντας εκεί αναγκάζομαι να συνυπάρχω -δεν λέω να συνεργάζομαι,επειδή η συνεργασία προϋποθέτει έναν κοινό στόχο και διάθεση για εργασία και στην περίπτωσή μας ο κοινός στόχος,που είναι το βόλεμα στο δημόσιο διαφόρων και το φαίνεσθαι μιας υπηρεσίας απεξάρτησης από τα ναρκωτικά,με τους πόρους και τις ευκαιρίες καρριέρας που αυτό συνεπάγεται,έχει σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί,ενώ η διάθεση για εργασία κοιμάται αμέριμνη στη σκιά της σιγουριάς που παρέχουν οι κομματικές ή όποιες άλλες εγγυήσεις- με κάτι τύπους -ες,που,με δεδομένες τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα της αναξιοκρατίας, βρέθηκαν στο δημόσιο,(σε μία μάλιστα υπηρεσία του,που ,αν την πάρουμε στα σοβαρά -και αυτό δεν συνιστάται,κυρίως μάλιστα αν έχεις εσύ ή κάποιος οικείος σου πρόβλημα με την κατάχρηση “ναρκωτικών”-, απαιτεί πολύ ιδιαίτερες και “ακριβές” ιδιότητες χαρακτηριολογικές και/ή με εκπαίδευση χτισμένες) μέσα από κομματικά (πασοκ και νδ) και “φιλικά” σπρωξίματα και διαγκωνισμούς και που σε κάποιες περιπτώσεις χρειάστηκε να “εφευρεθούν” “ειδικότητες” και πόστα για να τρουπώσουν.
Για να συμμετέχω λοιπόν κι εγώ στο πανηγύρι αυτό,της δήθεν απεξάρτησης,πληρώνομαι. Και κάθε μήνα 400 ευρώ από το μισθό μου παρακρατούνται (υπεξαιρούνται) για να έχω ασφάλιση (μέρες πού'ναι...).Εαν έδινα 400 ευρώ το μήνα σε μια εταιρία ασφαλίσεων,φαντάζομαι πως θα μου πρότειναν να μου πάρουν και πίπα για να προτιμήσω τις υγειονομικές τους υπηρεσίες,τώρα που χρειάζομαι μια μικροεπέμβαση που θα απασχολήσει ένα κρεβάτι νοσοκομείου και το σχετικό προσωπικο 2,βαριά 3 μέρες και θα με απαλλάξει από τον καθημερινό πόνο και τις αλλαγές στην καθημερινή μου ζωή (διατροφή,περιορισμός στη σωματική άσκηση κτλ) καθώς και από το άγχος που τα παραπάνω συνεπάγονται,φουσκωμένο από το φόβο μιας οξείας επιπλοκής και των χειροτέρων...Τώρα όμως όχι.Πρέπει ή να περιμένω 4 μήνες (επιβιώνοντας μέσα στα παραπάνω),ή να τα ακουμπήσω,ή (τι πρωτότυπο!) να βρω μέσον.
Μια που περιμένω λοιπόν,μπορώ κάλλιστα να περιμένω και για κάτι ακόμα: Θέλω να αλλάξω δουλειά και τόπο κατοικίας.Αλλού θεωρείται δεδομένο πως οι εργαζόμενοι σε υπηρεσίες όπως η λεγάμενη μετά από κάποια χρόνια μετακινούνται,διότι “καίγονται” και δεν προσφέρουν πια όσο παλιότερα (και δεν θ'αρνηθώ πως δύο παραγράφους παραπάνω ένας καμμένος ήτανε που έγραφε και το βλέμμα του χρωματίζει όσο να πεις το τοπίο),μάλιστα ενθαρρύνονται αυτές οι μετακινήσεις.Επιπλέον,υπάρχει μια συνάδελφος νοσηλεύτρια που εργάζεται στην Κέρκυρα και θέλει να έρθει να ζησει στη Θεσσαλονίκη,όπου είναι εγκατεστημένη η οικογένειά της,σύζυγος και παιδάκια.Δεν ξέρω,αλλά εμένα μου φαίνεται πως τα πράγματα είναι απλά,δεν μένει θέση ακάλυπτη,και ικανοποιούνται οι ζωτικές ανάγκες (τέτοια λογίζω την αλλαγή) δύο ανθρώπων,οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και πιο αποδοτικοί στην εγασία τους,εργασία θυμίζω που έχει να κάνει με την υγεία των αλλωνόνε.Και οι αρμόδιοι-ες μας το λεν καθαρά: “μέσο έχεις;”. “Όχι”. “Καλά,περίμενε και θα δούμε”.
Μ'αυτά και μ'αυτά που λες γίνομαι τούρμπος.Και αναρωτιέμαι: Φταίει η κωλοχώρα με τους κωλουπηκόους της,ή εμείς που καθόμαστε και την τρώμε στη μάπα,ενώ τόσα ωραία και φιλικά προς τον άνθρωπο μέρη δεν θα έχουν καμιά αντίρρηση να μας δεχτούν;...