Πρέπει να ήταν νωρίς στην εφηβεία μου και ήτανε κάτω από τη γέφυρα των Αγίων Πάντων. (Φοβερή φάση να σκαρφαλώνεις στη γέφυρα από τα συγκεκριμένα πατήματα που σού'χε δείξει ο κάπως μεγαλύτερος και πιο έμπειρος φιλαράκος και να βγαίνεις πάνω,στα τρένα.Ίσιωνες κανα δυο καρφιά στις ράγες για να γίνουν ¨μαχαίρια" και μετά στο Σταθμό.Έτσι,για φάση,ή για να πάρεις το 10-Χαριλάου).
Σε μια τέτοια βόλτα λοιπόν και κάτω από τη γέφυρα είδα κολημμένες κάτι αφίσες αριστερού-αναρχικού,ή κάτι τέτοιο,περιεχομένου,όπου ανάμεσα σε άλλα έγραφε τα λόγια κάποιου πού'λεγε περίπου πως όσο (όπου) υπάρχουνε αδύναμοι δεν μπορώ παρά να πάρω το μέρος τους,ή κάπως έτσι,πάντως το νόημα αυτό ήτανε πάνω κάτω,αυτό θυμάμαι τελοσπάντων.
Το θυμάμαι το περιστατικό πολύ χαρακτηριστικά,θυμάμαι την εντύπωση που μού'χε κάνει το "δεν μπορώ παρά" της φράσης.Ακόμα μου κάνει.Καμιά φορά νομίζω πως μου παρακάνει,διαστρεβλωμένη όσο να πεις από το πέρασμά της μέσα απ'το μυαλό μου.
Ο δρόμος κάτω από τη γέφυρα ακόμα πλημμυρίζει νομίζω όταν βρέχει.
No comments:
Post a Comment