Κοίταξα και στον τοίχο κάποιος είχε στερεώσει -μη με τρελαίνεις,δεν ανέβηκε μόνο του στον τοίχο- ένα μαξιλάρι.Απαλό ροζ.Μονόχρωμο.Που μ'έκανε να θέλω να ακουμπήσω πάνω του.
Το έκανα στην άκρη,πήρα φόρα κι έπεσα με τα μούτρα στον τοίχο.Με φόρα,με προφανή σκοπό να με βλάψω.
Πονάω ακόμα.
4 comments:
Μερικά ροζ, μονόχρωμα μαξιλάρια, έχουν δική τους βούληση και σκαρφαλώνουν σε τοίχους και όχι μόνο.
Κακώς το έκανες στην άκρη λοιπόν... Την έψαχνε την κουτουλιά του..
Όχι καλή μου πειπερφλαόυερ.Το μαξιλάρι δεν είναι ούτε ήταν ποτέ το ζήτημα.Ούτε και οι κινητικές του ικανότητες,Το μαξιλάρι κάνει αυτό που κάνει.Το ζήτημα για τον αντρέ είναι ο τοίχος.Αυτόν έβλεπε και γι αυτόν ετοιμαζόταν.Ο σκληρός,ελάχιστα φιλικός προς τον άνθρωπο τοίχος,που σε πονάει.Το μαξιλάρι είναι σχεδόν αθώο (τι λέω;).
Κι ο αντρέ ήθελε οπωσδήποτε στραπατσάρισμα,ω,πόσο το ήθελε...
Όπως κ να'χει, τα καρούμπαλα είναι γοητεία!
Μην πω για τις ουλές...
:-)
Χμμμ...
Post a Comment