ΧΑΙΡΕΤΕ 2

Εφαρμόζοντας την από χρόνια γνωστή τεχνική των στεριανών κολυμβητών,που του είχε δείξει ο θείος του ο ναύτης,άφησε το δεύτερο,το ενοχλητικό κομάτι του να αιωρείται 2-3 μέτρα πάνω από τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο.Από κείνο το ύψος μπορούσε να κοιτάει κάτω το άλλο κομάτι που είχε φάει την παραμύθα και ήταν απόλυτα πεπεισμένο (πεπιεσμένο;) ότι καθόταν αναπαυτικά σε βαθιά,βελούδινη πολυθρόνα,φορώντας ζεστές παντόφλες με το βλέμμα σκαλωμένο στις βαριές,βελούδινες κουρτίνες,που άπλωναν τα πόδια τους στο πάτωμα.Άρα ξεκουραζόταν.
Εν τω μεταξύ,ο από πάνω κοιτών εαυτός του ξεκουραζότανε κι αυτός από μια κούραση που,για λόγους φυσικά γνωστούς,ποτέ δεν είχε νοιώσει.
Ειχανε δεν είχανε περάσει τρεις και μισή περίπου ώρες παραμυθένιας ξεκούρασης,όταν ο ψιλοβλάκας από κάτω εαυτός του ένοιωσε κάτι γλοιώδες να του ακουμπάει το πόδι για μία μόνο,σαν το φως ατελείωτη,στιγμή.Πανικός! "Η Σαρδέλα!".
Σε ασύλληπτα σύντομο (σύντονο;) χρόνο οι δύο εαυτοί του είχαν ενωθεί σχηματίζοντας το γνωστό αντιπαθητικό τύπο που ήξεραν,έτοιμο να δώσει την ύστατη,τη μάχη χωρίς ελπίδα με τον προαιώνιο εχθρό των στεριανών κολυμβητών: Τη Σαρδέλα...




συνεχίζεται...