ΠΟΥ Ν ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤ!

Δεν το δέχομαι.Τα είχα τότε,θυμάμαι.Μετά χαθήκαν;
Δε γίνεται!
Πάνε πίσω οι δουλειές μου.Ο Κάλος νοιώθει ηδονικά αγγίγματα πίσω απ'τ'αυτί.
Τι θ'αναγκαστώ να κάνω; Τρέμω.Τρέμω στη.Τρέμω στη σκέψη.
-Ε καλά,μη σκέφτεσαι τότε.
Θυμώνω.Πρέπουσα ενέργεια φαίνεται να είναι η εξής: Θα παραθέσω για εκδίκηση το έργο

Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΙΑΣ
(ΚΩΜΩΔΙΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ)

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΠΡΟΣΩΠΑ: Ο Σταύρος. {αδιευκρινίστων όσο και αδιαφόρων λοιπών στοιχείων και ιδιοτήτων.[ξέρουμε ωστόσο,σχεδόν σίγουρα ότι επιπλέει(στο νερό)]}.

Κομπάρσοι. (άφθονοι).




ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ
(Εσωτερικό χώρου μυστηριώδους και περήφανου συνάμα.Ο Σταύρος κάθεται σταυροπόδι πάνω σ'ένα κοντραπλακέ,το οποίο, όλως παραδόξως, δεν είναι ξαπλωμένο.Στέκεται όρθιο στην κόψη του με αξιοσημείωτη σταθερότητα και χάρη περισσή .Το ύφος του Σταύρου φανερώνει [υπαινίσσεται; υπονοεί; δίνει δικαιώματα; αφορμές; τι έγινε,παρεξήγηση;] πολύ σοβαρή ενασχόληση με κάτι.)
Σταύρος: Σήμερα έπιασα ένα κομμάτι χαρτόνι παγωμένο.
(Οι κομπάρσοι εξακολουθούν να είναι άφθονοι).



ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ




ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ






ΑΥΛΑΙΑ